Donderdag 1 okt

Om kwart voor vijf gaat de wekker. Is dit vakantie? 😝😝😝😝
Om kwart over vijf rijden we weg. Henri staat al klaar.
Henri gaat op zoek naar de cheeta. Deze is gechipt. Daardoor is hij te traceren. Maar het blijft moeilijk om hem te vinden.
Op een gegeven moment stapt Henri uit de auto en loopt met zijn “wichelroede” het struikgewas in. Heel spannend allemaal. Als hij terug komt, vertelt hij dat de cheeta is gevonden.
Hij rijdt met zijn jeep dwars door de struiken en dan op een open plek zien we de cheeta liggen. Wat een prachtig beest! We naderen hem tot zo’n vijf meter en hij blijft rustig liggen. Hij heeft zijn buik vol gegeten en is niet in ons geïnteresseerd. Eddy mag van Henri de auto uit om de cheeta van de andere kant te kunnen fotograferen. Best eng, maar voor Ed een unieke kans.
Van alle kanten wordt de cheeta op de foto gezet en hij blijft er heerlijk bij liggen. Je hebt bijna de neiging om hem te aaien, het is gewoon onze Whopper.
Maar schijn bedriegt, zien we een half uurtje later. We komen bij een vrouwtjes cheeta die van Henri een groot stuk vlees krijgt. We zien zijn tanden en klauwen en zien hoe zij met een greep het vlees pakt en er mee van door gaat. Wat een geweld en wat een prachtig gezicht.
Opeens tellen we wel 14 gieren in de lucht. Henri voert ons naar een plek waar drie kadavers liggen. Daar zijn wel 20 gieren aan het vreten. Helaas drukt Henri per ongeluk op de claxon en stijgen er opeens alle gieren de lucht in. Jammer, maar wat een prachtig gezicht, zo’n 40 gieren in de lucht.
Weer zien we alle prachtige dieren van het park. We zien een hele familie giraffe. Prachtig.
Henri heeft alle tijd. Eigenlijk zou de drive om half negen afgelopen moeten zijn, maar hij blijft door het park rijden en laat ons van alles zien. Helaas is de luipaard niet te vinden, maar we hebben een unieke ochtend gehad.
Na de tocht even naar Mkuze voor een paar boodschapjes.
Daarna eindelijk aan het ontbijt met koffie. Daar waren we echt aan toe!
Het is drukkend warm. Wel 35 graden, schatten we.
’s Middags gaan we naar een vogelhut, waar je ongestoord vogels kunt zien en fotograferen.
Eerst moet je door een buis van ongeveer 30 meter en daarna kom je in een smal kamertje, dat helemaal afgesloten is. Er is wel airco, maar het is er heel laag en erg benauwd. Ik kan er nauwelijks in staan, de anderen al helemaal niet! Ik krijg meteen een aanval van claustrofobie en zie het absoluut niet zitten om hier drie uur in te verblijven!
Het liefst wil ik meteen weer weg. En ook Henriette voelt zich niet bepaald prettig in dit benauwde kamertje. Gelukkig is dat op te lossen. Bart en Eddy blijven en Henri brengt ons terug naar onze huisjes.
Wat een opluchting. Ik ben blij dat ik weer uit dat kamertje en door die buis ben. Gauw weg. Henri brengt ons in zijn open jeep naar de huisjes. We zijn hem erg dankbaar dat ie dat heeft willen doen.
Ondertussen is het weer aan het veranderen. De lucht wordt van blauw naar geel/groen en we zien wolken rondom de bergen. Het ziet er dreigend uit. We zijn niet blij met dit weer, want er zit onweer in de lucht en daar zijn Henriette en ik verschrikkelijk bang voor. Tegen half vijf wordt het echt dreigender en besluiten we om naar binnen te gaan. Het is een verschrikkelijk onweer. De bliksem komt van drie kanten en je ziet de schichten van de hemel loodrecht naar beneden gaan. Soms vertakt het zelfs nog. Het dondert boven ons hoofd en we houden elkaar vast en schreeuwen het soms uit van angst! Waar blijven onze mannen?
Gelukkig begint het wel te regenen. Dan lijkt het al weer wat anders. Maar het blijft maar donderen en bliksemen. Niet leuk. Tegen half zes wordt het eindelijk wat minder en komen ook Bart en Eddy thuis. We drinken er maar een wijntje op! 😀😀😀