Donderdag 22 oktober
Onze laatste echte vakantiedag. Morgenmiddag vliegen we naar Dubai en daarna door naar Amsterdam, waar we zaterdagmiddag aan zullen komen.
Vandaag Kaapstad verkend. Een drukke, levendige stad waar alle culturen samen komen. Een prachtige stad, maar voor één dag ook genoeg.
Hier eindigt ons reisverslag.
Bedankt dat jullie allemaal met ons mee hebben gereisd en we hebben genoten van jullie reacties. Altijd fijn om weer wat uit Nederland te horen.
Baaie dankie.
😰😰😰😰😰
Woensdag 21 oktober
aatste golfdag in Kleine Zalze.
Het heeft afgelopen nacht geregend en het ziet er zwaar bewolkt uit. We moeten binnen ontbijten. Maar tot onze opluchting klaart het snel op en kunnen we onder het genot van een heerlijk zonnetje golfen. Het is een prachtige golfbaan, heel gevarieerd met hier en daar beekjes en eentje met een eilandje waar je van af moet slaan over het water. Het is prachtig spelen met op de achtergrond hoge bergen.
Het clubhouse heeft een goed restaurant waar we ons de lunch lekker laten smaken.
En toen moesten de tassen gepakt. Met weemoed pakken we de spullen in. Wat hebben we toch een geweldige reis gehad en wat was Kleine Zalze toch een prachtige afsluiting van de reis.
Vanavond nog een keertje dineren in het geweldige restaurant Terroir en morgen naar Kaapstad.
Dinsdag 20 oktober
Per auto naar Franschhoek. Dat moest een geweldig leuk oud stadje zijn met oude huisjes en heerlijke restaurants. Het viel ons wat tegen. Hier en daar zagen we wel een oud huisje en ook wel een leuk restaurant, maar echt niet de moeite om daar vanavond nog eens naar toe te rijden.
Verder de omgeving bekeken. Het blijft verschrikkelijk mooi.
De middag verder doorgebracht met internetten, verhaaltjes schrijven, aan het zwembad zitten en zomaar wat luieren.
Maandag 19 oktober
Lopend naar de golfbaan. Wat een luxe. Gisteren al sets besteld om te huren. Alles was snel geregeld en om tien over negen stonden we bij de eerste afslag. Ondanks het feit dat we vroeg waren, begon het al aardig warm te worden. Na negen holes hadden we een pauze van 15 minuten. Wat was dat heerlijk. Ze hadden koude handdoekjes, die we heerlijk in onze nek konden leggen en over ons hoofd. het was echt ontzettend warm, wel zo`n 30 graden en dan ook nog spelen in open veld.
Maar aan het eind wachtte ons een heerlijk terras met frisse biertjes en een lekkere lunch.
Terug in de lodge even genoten van een wijnproeverij van het wijnhuis Kleine Zalze. wat hebben die heerlijke wijnen. Vanaf 18 wijntjes bezorgen ze gratis naar Europa. Wie weet wat we nog doen.😝😝😝😝😝😝
Daarna naar het restaurant Terroir. Het was een heerlijke avond en we konden fijn buiten zitten.
Eerst werden we getrakteerd op drie heerlijke amuses. We hadden een geweldig lekker menu met heerlijke bijpassende wijntjes. 👍🏽👍🏽👍🏽👍🏽👍🏽👍🏽👍🏽
Zondag 18 oktober
Eerst vandaag naar Kaapstad. Daar leveren we onze 4×4 auto in en gaan we de laatste dagen verder met een gewone luxe personenauto. Het laatste stukje vakantie in Zuid-Afrika zullen we doorbrengen in Kleine Zalze. Daar hebben we een lodge aan de rand van wijnvelden en grenzend aan een golfbaan. Het inleveren van de 4×4 gaat gelukkig zonder problemen, maar die is er wel bij de luxe auto. We hebben veel te veel bagage. Dat wil niet in zo`n klein autootje. met veel pijn en moeite krijgen we alles in een Renault Duster. Het is wat behelpen achterin met tassen op schoot en naast ons, maar het lukt.
We rijden naar Stellenbosch door een wederom prachtig landschap en naar kleine Zalze rijden we door de wijngaarden. De lodge ligt op een prachtige plek, op een heuvel omringd door wijngaarden en de golfbaan.
We bespreken meteen de golfbaan voor maandag en het diner voor de avond in het kleine restaurant. Kleine Zalze heeft twee restaurants, een wat eenvoudiger en een wat sjiekere. Een van de beste van Stellenbosch, maar deze is op zondag gesloten.
We eten er prima.
Zaterdag 17 oktober
Met een taxi naar Hermanus, naar de Walker Bay. Daar is de grootste kans om walvissen dichtbij de kust te zien!
We staan niet alleen op de uitkijk, het is er behoorlijk druk. Iedereen wil een glimp opvangen van deze reusachtige beesten. Als je de big Five hebt gezien, wil je ook de walvissen zien, zegt men in Afrika. 😉😉😉😉
Na een half uurtje geduld, zien we in de verte staarten omhoog komen. Wat een prachtig gezicht, maar wel een beetje veraf om ze echt te kunnen zien.
We reserveren nog een keertje een walvistocht. Dit is onze laatste kans. Morgen gaan we weer het binnenland in. Wie weet wat we nog te zien krijgen. En we hebben geluk: een kwartiertje varen van de kust zien we een bultrugwalvis met jong. Prachtig. Ze zwemmen naast elkaar en soms wat uit elkaar. Helaas maken ze geen mooie sprongen en zien we geen staarten, maar we zien ze wel in de volle lengte. Maar liefst 22 meter lang is de moeder en het jong 10 meter. We kunnen de twee goed volgen. Prachtig. Terug in Hermanus een terras opgezocht met uitzicht op zee. En waratje, na een half uurtje vloog iedereen van het terras af naar de rotsen. We krijgen een prachtige show: twee walvissen duiken naar beneden en maken geweldige sprongen omhoog, wel twee tot drie keer stelen ze de show. Het publiek schreeuwt het uit en juicht! Wat een formidabel gezicht, gigantische beesten die salto’s maken alsof ze een veertje zijn.
Onze dag kan niet meer stuk. Wat hebben we genoten en dat ook nog allemaal onder het genot van een lekker zonnetje. ☀️☀️☀️☀️☀️☀️☀️☀️
Vrijdag 16 oktober
Vandaag de laatste lange rijdag. 350 km. We rijden terug naar de kust naar Hermanus. Hier is de baai waar je vanaf juli tot november walvissen vlakbij de kust kunt zien. Hier komen de walvissen om te kalveren en te paren.
We rijden weer door een prachtig gebied met hoge bergen en diepe dalen. Dit is de Kleine Karoo.
Onderweg bij Riviersonderend geluncht in een soort vijftigjaren tentje. Heel gezellig met allerlei zelfgebreide mutsen, haarbanden, enz. Heerlijke tosti’s gegeten.
In Hermanus door naar camping Onrus.
Even het dorpje Onrus in voor wat boodschappen en om te kijken naar een restaurantje. We vinden er een eenvoudig, maar gezellig restaurant. Uitstekend gegeten.
Donderdag 15 oktober
Als we ’s morgens door het raam kijken, geloven we onze ogen niet. Het kleine beekje naast ons huisje is veranderd in een kolkende rivier en het weggetje vanaf ons huisje naar boven, staat compleet onder water. 😃😃😃😃
Het heeft vannacht ongelooflijk hard geregend en ook nu miezert het nog zachtjes. Wat zijn we blij dat we in een huisje zitten.
Na een lekker ontbijtje op weg naar Oudtshoorn. Een afstand van 235 km. Helaas zien we niet zo veel van de prachtige Afrikaanse kust, die bekend staat als de Tuinroute. Groene bossen, diepe lagunes en steile kloven. Het is mistig en het regent. Heel jammer. Na 100 km draaien we van de kust weg en duiken het binnenland in. Het is een fraaie weg die langzaam stijgt naar de Outeniquapas. Helaas zien we niet veel, we rijden in dikke mist. Maar gelukkig wordt het na de pas steeds beter en houdt het op met regenen. Soms zien we zelfs een waterig zonnetje. Het landschap is prachtig. Diepe kloven, watervallen, grotten en hoge bergen. Het maakt diepe indruk.
Vlak voor Oudtshoorn verandert het landschap in wat steppeachtig. Hier zijn grote struisvogelfarms. Je kunt zo’n farm bezoeken en zelfs een rijtoer maken op een struisvogel. Aan dat “kermisachtige” gedoe had niemand van ons zin. Doorgereden naar de camping Kleinplaas. Het was niet bepaald warm. Snel de boel klaargemaakt en toen te voet naar Oudtshoorn. Het stadje stelde niet veel voor. Maar we vonden er wel een heel leuk en gezellig restaurant. Jemima’s Restaurant. Daar geluncht en meteen een tafel besproken voor de avond bij de open haard! 😉😉😉😉
Wat hebben we daar heerlijk gegeten. Het is opvallend hoe je in Afrika in de restaurants behandeld wordt: heel beleefd, vriendelijk en behulpzaam. Niets is hen te veel om je het naar de zin te maken. En niet op een overdreven manier.
Woensdag 14 okt
Vandaag naar de Plettenberg bay. Daar willen we proberen om een boottocht te boeken.
We verwachtten dat het er erg druk zal zijn, maar hopen voor vandaag te kunnen boeken.
Tot onze grote verbazing zijn wij de enige vier die op walvistocht willen en de tocht gaat pas door bij 10 man! Dat ziet er niet erg waarschijnlijk uit.
We ontdekken een ander bureautje. Ook hier zijn we de eerste vier, maar zij vertrekken bij zes mensen. We overleggen en besluiten om te gaan. Mochten er geen twee mensen bijkomen, dan betalen we per stel een persoon extra. We zijn hier nu en willen deze kans toch aangrijpen. In St. Lucia hadden we de pech dat het niet doorging, dit willen we niet weer.
Het vertrek staat gepland om 12.00 uur, maar wat er ook kwam, geen bemanning. Dan wordt ons verteld dat we wel gaan maar een half uur later. Er mankeert iets aan de trekker, die de boot in zee moet trekken.
Eigenlijk was dat nog een geluk bij een ongeluk, want inmiddels meldden er zich nog twee personen en hoefden we uiteindelijk alleen maar voor ons zelf te betalen. 😍😍😍😍
Om één uur stapten we dan eindelijk aan boord. Wat een luxe zes man in een grote boot! Eerst vaarden we langs een geweldige kolonie zeerobben. Dit type was de enige, die hoog in de rotsen klauteren. Hoe is het mogelijk met hun manier van voortbewegen. Maar ze deden het! Waggel, de waggel, omhoog in de rotsen!
Er was ook een zeeolifant, zeer zeldzaam aan deze Afrikaanse kust.
Hij at de jonge zeerobben op. Hij hoefde daarvoor niet ver op jacht, de maaltijden lagen klaar op de rotsen.
Opeens zwommen er twee dolfijnen langs de boot. Maar ze waren zeer snel, voordat we hun snuitjes gezien hadden, waren ze ook al weer onder water! 😰😰😰
Toen begon het zoeken naar de walvissen. Even waren we bang dat we niets te zien zouden krijgen, maar opeens zagen we er eentje en even later twee heuse bultrugwalvissen. Wat een prachtig gezicht en helemaal toen we ook nog verrast werden op een duik met zijn staart boven water. Onze dag was helemaal goed!
Helemaal tevreden terug naar ons huisje. Het was ondertussen weer gaan miezeren en we waren echt heel koud geworden door onze twee uren op de koude zee. Wat waren we blij dat we lekker warm in een huisje zaten.
Vanavond lekker weer naar het restaurant! 😛😛😛😛😛
Dinsdag 13 oktober
Vandaag weer op tijd eruit. Zes uur. We raken aan het ritme van vroeg opstaan gewend. We zijn al voor de wekker wakker. Maar we gaan ook vroeg naar bed. Gemiddeld liggen we om kwart over negen er ook al in.
Vandaag een rit van 430 km naar Tsitsikamma National Park. Een kustreservaat met prachtige bossen en rivieren die in zee uitkomen. Hier zijn nog oorspronkelijke oerbossen. Ook kun je hier aan de kust walvissen en dolfijnen zien.
We rijden weg in een heerlijk zonnetje. Maar al gaandeweg verdwijnt de zon en maakt plaats voor wolken en deze worden steeds donkerder. Het wordt ook kouder.
Richting de kust verandert het landschap van een dorre woestenij in een groene oase. Het is een prachtige kust met hoge rotsformaties. Als we in het park arriveren, is het zachtjes gaan miezeren. En het is behoorlijk koud geworden, pakweg 15 graden. Niet te geloven als je gisteren nog in een bloedje hete zon een wandeling hebt gemaakt. Niet erg aanlokkelijk om te kamperen als je alleen een daktentje hebt. Verder blijkt dat als we als we morgen met een boot de zee op willen, om walvissen te spotten, dat we dan nog een uurtje moeten rijden.
Lastig omdat we twee overnachtingen in het park hebben geboekt.
We besluiten om de camping om te boeken in een huisje. Maar dat gaat zo maar niet! Onze agent in Nederland heeft een camping geboekt voor twee dagen en geen huisje! 😥😥😥😥😥
Na heel veel gedoe, belt Eddy naar Nederland naar Out in Africa. Na drie telefoontjes heeft OiA het voor ons opgelost. Baaie dankie en kunnen we onze intrek nemen in ons guesthouse. Heerlijk huis met vier slaapkamers en twee badkamers! 😉😉😉😉
Het staat op een rotspunt met uitzicht op zee. Wat is dit een mooie plek. De huisjes liggen aan het eind van een baaitje met een klein winkeltje en een restaurant. Je hoort de golfen tegen de rotsen slaan. Vanavond maar lekker warm eten in het restaurant.
Maandag 12 oktober
We konden er vandaag een heerlijk rustig dagje van maken. Vanmiddag pas om vijf uur hadden we een game drive.
Het was maandag, dus er maar een wasdag van gemaakt. 😉😉😉
Het was weer behoorlijk warm en er stond een aangenaam briesje. Ons wasje was dan ook binnen een uur droog.
Na een prima lunch een wandeling gemaakt. Eigenlijk was het te warm, maar we wilden toch even wat doen en vanaf het topje hadden we een prachtig uitzicht over het park. Het park is in 1937 opgezet om de kleine bergzebra te beschermen. Deze zebra was bijna uitgestorven. Nu is er een weer een behoorlijke wildstand. Niet alleen de Zebra heeft hier zijn huis, maar ook wildebeesten, gemsbokken, struisvogels en nog veel meer bijzondere dieren. Vooral de eland is hier interessant. Een heel ander beest dan onze Europese eland. Deze heeft een heel bijzondere hals, een soort vetkwab hangt onder zijn bek. Hij wappert daar mee om warmte weg te halen.
Tegen vieren terug bij de tent. Gauw opfrissen en dan met de jeep op game drive. Helaas zien we geen leeuwen en cheeta’s. Wel veel zebra’s, hartenbeesten, antilopen en kudu’s.
Jammer, maar het was een leuke tocht met onderweg een pauze met wijntjes, biertjes en ook nog versnaperingen. Zo luxe hadden we het nog nooit gehad.
Tegen zeven uur terug bij het restaurant waar we ons weer lekker lieten verwennen met een heerlijk voorgerecht van zalm en carpaccio van reebok. De tournedos waren heerlijk sappig en de wijntjes perfect.
Allemaal erg lekker en dat voor € 30,00 per stel.
Zondag 11 oktober
Het bleef gisteravond maar stormen en we waren blij dat we niet hoefden te koken in de zandstorm. Het zou een knarsetandende maaltijd geworden zijn. 😖😖😖😖
Het “restaurant” had één menu voor 135 rand. We kregen pompoensoep, t-bone steak, koolsla en zoete aardappelpuree, toetje: chocoladecake met custardsaus. Al met al helemaal niet slecht. En dat voor 10 euro.
Met nog een wijntje even bij het vuurtje gezeten en toen op tijd naar bed.
Om vier uur begon het gekraai van hanen, geblaf van honden en het gekrijs van de ibissen, tegen half zes werden we opgeschrikt door Zulumuziek. Een groepje van ongeveer 10 man liep al dansend en zingend door het dorp en langs de camping.
We waren nu wel echt klaar wakker en besloten om maar op te staan. We hadden vandaag toch een lange rijdag voor de boeg. Zo’n 480 km. Dat kwam dus eigenlijk wel goed uit.
De storm was gelukkig gaan liggen en we konden zonder zand te happen ontbijten.
Om half acht op weg. De zon was al weer goed aanwezig en we konden eindelijk de omgeving goed bekijken. Wat een prachtig landschap. Lesotho is ontzettend mooi. Jammer dat we hier maar een dagje zijn. Het land is een langer bezoek zeker de moeite waard.
De grensformaliteiten gingen weer zonder problemen of oponthoud en we waren al weer snel op weg naar het Mountain Zebra Park. Onderweg geluncht en nog wat boodschapjes gehaald. Op zondag zijn de winkels tot één uur open, we waren net op tijd.
Na een wat saaie tocht: rechte wegen, links en rechts hetzelfde landschap van wat dorre weilanden met vee, arriveren we om vier uur bij het park. Een mooi landschap, bestaande uit heuvels en bosjes.
We vinden een mooi plekje met wat schaduw. Hier kunnen we ons de komende twee dagen wel vermaken.
Het park heeft zelfs een klein winkeltje en een restaurant. Er is niet veel nodig om ons over te halen om daar te gaan eten. We reserveren een tafeltje voor zeven uur.
Zaterdag 10 oktober
Weer op tijd wakker. Vandaag gaan we naar Lesotho, het hoogst gelegen land ter wereld. Het laagste punt ligt op 1000 meter en het hoogste punt op 3000 meter.
We rijden door prachtige rotsen, dan weer plat afgesleten, dan weer met aparte stukken geërodeerde rotspunten. Helaas is het erg heiig en is fotograferen niet te doen.
Om 10.30 uur bereiken we de grens met Lesotho. De grensformaliteiten gaan veel sneller dan we hadden verwacht. Na een paar stempeltjes van beide douanes, konden we al weer verder op pad.
Het is druk in de hoofdstad Maseru. Er is een complete verkeerschaoas. Een busje heeft zijn achterwiel verloren en er staat een vrachtwagen dwars op de weg. Iedereen zoekt zelf zijn weg, geen politie die het vastzittende verkeer begeleidt. Via een of ander zijweggetje weten we de chaos te omzeilen en rijden we Maseru uit.
Het is opvallend hoe Lesotho op Azië lijkt. Opeens weer veel armoe, kleine vervallen, houten huisjes en overal mensen. Ook als we de drukte voorbij zijn, zien we armoe. Kleine kinderen gaan hier vast niet naar school. We zien kleine kinderen als koehoeders en geitenhoeders. Dat is niet uit weelde.
Het begint wat frisser te worden en het begint ook enorm te waaien. We zien het zand opstuiven en de lucht wordt geel van het zand. Ramen maar dicht houden.
De laatste 7 km gaat over een hobbelig zandweggetje. We klosten en hopsen in de auto en soms is er nauwelijks nog wat te zien door het opstuivende zand.
Maar uiteindelijk komen we dan toch in Malealea Lodge aan. We weten niet wat we zien. Een beetje vergane glorie en het doet ons denken aan de communes van de jaren zeventig en tachtig. We staan hoog op een bult en we vragen ons werkelijk af wat we hier vandaag en morgen moeten doen.
De campingplek stelt niet veel voor. We kunnen een plekje zoeken tussen wat huisjes. Maar dat is geen probleem, wel de zandstorm. We besluiten maar tot de avond te wachten voordat we de tentjes klaarmaken.
Vrijdag 9 oktober
Rustig aangedaan. Vandaag een rit van 120 km voor de boeg. 😀😀
Via een goed geasfalteerde weg, rijden we richting Golden Gate National Park. Halverwege echter, houdt de mooie weg op en krijgen we een omleiding. Het is alsof we terug zijn in Namibië. Grafel en hoe! Het stuift verschrikkelijk en de weg is soms niet te zien. Maar ook dit houdt een keer op en krijgen we weer een goede weg. Wat dat betreft zijn de wegen in Zuid-Afrika heel wat beter dan in Namibië, maar hebben wel vaak potholes. Grote gaten in de weg. Het blijft goed uitkijken tijdens het rijden.
We rijden door een prachtig landschap met links en rechts tafelbergen en rotspartijen.
Onze camping, Glen Reenen Rest Camp ligt midden in de bergen.
Het is een eenvoudige maar rustige camping. We vinden een prima plek en installeren ons. Daarna een klein wandelingetje naar het hotel. Daar hebben ze WiFi en kan Eddy verder met zijn reisblog. We lunchen er meteen. Hoeven we vanavond niet te koken.
Terug bij de camping, begint het wat te betrekken. Het lijkt of er onweer op komst is. Zijn we niet blij mee! 😨😨😨
We ontdekken een soort prieeltje, iets verder op de camping. Daar zouden we goed onder kunnen zitten bij regen. Want als het regent hebben we geen enkele schuilmogelijkheid dan in ons kleine tentje. En daar kun je eigenlijk alleen maar in liggen. Verhuizen dan maar? Tentjes opgeklapt en naar het prieeltje gereden. Konden we in ieder geval schuilen. Uiteindelijk kwam er niet meer van dan een paar regendruppels en wat gedonder in de verte.
Konden we ook nog een wandeling maken naar een topje waar je een prachtig uitzicht had op de golden Gate. Twee gigantische zandstenen rotsformaties, die een soort poort vormen naar een vallei. Bij zonsondergang krijg je prachtige kleuren op de rotsformaties.
Na een wijntje en een toastje op tijd naar bed.
Donderdag 8 oktober
Erg vroeg wakker. Zes uur. Door geschreeuw van kinderen, maar ook door de warmte. De zon brandt al weer ongenadig op onze daktentjes.
Na het ontbijt meteen op pad voor een wandeling naar de waterval. Nu is de hitte nog te doen. We stijgen via een prima pad geleidelijk omhoog. Er is weinig schaduw en we merken de hitte al goed. Het plan om helemaal tot de waterval te lopen, laten we varen. Waarschijnlijk zit er toch nauwelijks water in. We volgen onze weg via een ander pad en komen even in een bosje met een watertje. Ons even opgefrist en weer verder, nu heerlijk dalend. Tegen twaalf terug bij de receptie van de camping. Daar wat inkopen gedaan en hebben Henriette en ik een leuke Afrika tas gekocht.
Daarna wat geklungeld. Het is veel te warm om veel te doen. Het was zeker 35 graden. En dat in de lente!
DCIM100GOPRO
Woensdag 7 oktober.
Wat een heerlijk ontbijt. Gisteren hadden onze gastheer en gastvrouw al laten zien dat ze konden koken. Aan een prachtig gedekte tafel, werden we verrast met een voorafje van komkommersoep.
Daarna werkelijk perfect klaar gemaakte bief met broccoli en aardappelen. Toetje heerlijk chocolade ijs.
Het was gisteravond een beetje fris. Het haardvuur brandde terwijl we aten. Heel gezellig allemaal.
Vandaag na een goed ontbijt weer op pad, richting Drakensbergen.
Een goede 220 kilometer. Echt haasten hoeven we ons dus niet. Het is negen uur en de zon brandt al behoorlijk. Het zal een hele warme dag worden is voorspeld.
Onderweg kunnen we al genieten van prachtige vergezichten, richting Drakensbergen.
Tegen drie uur arriveren in een verzengende hitte, het zal zo’n 35 graden zijn, in Mahai camping. We vinden gelukkig een mooie plek in de schaduw.
Onder hele hoge dennen, hebben ze prachtige campingplekken gecreëerd! Gelukkig. Wie had nu zo’n hitte in het voorjaar verwacht. Wij niet, maar ook de Afrikaners niet. Het is heel droog, veel te droog voor de tijd van het jaar. Rivieren hebben nog nauwelijks water. Het is op dit moment een groot probleem voor Zuid – Afrika.
We gaan vanavond braaien. Zoals op elke camping, staat bij elke plek een bbq. Het is heel normaal dat je gaat braaien.
Na een gezellige braai en de nodige wijntjes, op tijd naar bed.
Dinsdag 6 oktober
Wat een nacht. Eerst horen we het gebrul van de hyena en allerlei andere niet thuis te brengen geluiden, we zijn echt in de rimboe met wilde dieren om ons heen. Alleen de olifant kan niet bij de tenten komen, de rest van de dieren wel. Dan om vier uur wakker van gefladder om mijn hoofd. Brrrr. Motten zwermen om mijn hoofd. Afschuwelijk! Hadden die al in bed gezeten? Ik ren al gillend uit mijn bed. En Ed lacht zich rot! Nou hij mag in mijn bed. Ik ga wel in de zijne! 😜😜😜😜
Zo gezegd, zo gedaan. Slaap daarna gelukkig door tot half acht.
Tijdens het ontbijt worden we al weer omringd door apen. Ze zijn echt ontzettend brutaal en zitten nog geen drie meter van ons af. Eerst is het nog wel leuk, maar ze komen steeds dichterbij. Net als we ons af zitten te vragen of we het restje komkommer nog mee zullen nemen, is de komkommer al weg. Zo vlug, ongelooflijk, heeft een aap het te pakken. En gaat er mee vandoor.
Als Henriette en ik onze etenswaren in de auto willen pakken, staan er opeens drie apen achter ons. Ze zijn aardig agressief en één benadert ons op nog geen meter en staat op zijn achterpoten, het lijkt alsof hij ons aan wil vallen. We schrikken ons een hoedje en staan te bibberen op onze benen. We schreeuwen, gillen, zwaaien met theedoeken, maar het helpt niet. Alleen als we met een steen gooien, verdwijnt hij een paar meter van ons af. Zo snel als we kunnen, gooien we de boel in de auto. Wegwezen hier.
Vandaag moeten we ongeveer 300 km rijden. Eerst volgen we nog een prachtige route door het park. Wat een landschap, geweldig. Echt savanne. We zien aardig wat neushoorns en kuddes kudu’s.
Als we bij de uitgang komen, wordt ons gevraagd of we de Big Five wel hebben gezien. We antwoordden dat we helaas geen leeuwen hebben waargenomen. We moeten even terug naar paal 28. Daar moeten ze zijn. En inderdaad langs de rivier ligt een mannetje en twee vrouwtjes. Met het blote oog niet goed te zien, maar ze liggen er wel. Onze dag is helemaal goed!
Nu doorrijden naar Nxala Ranch. Hier hebben we een B&B. We zijn benieuwd.
Onderweg wisselt het landschap van Europese bossen, naar savanne en landbouw. Wat een land.
Zo’n uurtje voordat we bij de B&B zouden zijn, werden we gebeld door de eigenaresse. 6 km voor het huis moeten we een brug over, maar de brug wordt gerepareerd en daar kunnen we niet overheen. We moeten door de rivierbedding. Geen probleem met onze 4×4.
Na wat wildroosters te hebben overgestoken, komen we dan bij de brug in reparatie.
We moeten echt door de rivier. Gelukkig zit er weinig water in en komen we zonder kleerscheuren over het water en de rotsen.
Het huis ligt ver van de bewoonde wereld, echt in the middle of nowhere.
We weten niet wat we zien als we aankomen. Wat een prachtige Lodge. We kunnen kiezen uit vier slaapkamers, allemaal even mooi met een prachtige badkamer. Het huis is omringd door een prachtig park en een vijver. We horen en zien allerlei vogels, vooral een bepaalde gele soort. Die zagen we in de parken sporadisch en hier met tientallen tegelijk!
Hier kunnen we ons verder vandaag wel vermaken!
Maandag 5 okt.
Na een redelijk goede nachtrust, op tijd eruit. Al weer! 😟😟😟😟 Zes uur. Keurig op tijd staan we om kwart voor acht klaar voor de walvistocht. Maar helaas: de tocht gaat niet door vanwege een te hoge zee. De zee gaat te keer en de golven gaan te hoog voor een bootje met 10 man. Echt balen, maar het is niet anders. We krijgen ons geld terug en we gaan maar eerst eens koffie drinken. Daarna gaan de mannen op het terras verder met internet voor het sturen van foto’s en verhaaltjes.
Ondertussen halen Henriette en ik de boodschappen en neuzen nog eens wat rond in St. Lucia.
Maar echte leuke dingen hebben we niet gezien.
Dan op weg naar Hluhluwe-Imfolozi Game Reserve.
Een kort ritje van 55 km.
Bij de ingang van het park werd ons geadviseerd om eerst noordelijke de weg te nemen naar Hilltop Resort. Het is een prachtige weg en gaat vrij steil omhoog. Onze auto kan het nog nauwelijks trekken. Bart moet terug in zijn één anders komen we niet boven. In een slakkengangetje bereiken we Hilltop. Het restaurant ligt er prachtig en we genieten van het uitzicht. Verder nu richting ons kamp, Mpila Resort. Hier hebben we een safari tent.
Maar eerst moeten we zelfs in de 4×4 om boven te komen. We zijn blij dat we eindelijk in het resort aankomen.
We hebben elk een safaritent met aparte keuken. Alle kastjes zijn voorzien van slot en grendel. Ook de ingang van de keuken is voorzien van een groot slot. Nog geen vijf minuten later is het waarom hiervan volledig duidelijk. Uit het niets zijn we opeens omringd door apen. Ze zitten echt op ons eten te loeren. Terwijl één van ons de keuken bewaakt, haalt de ander de spullen.
We koken zelf in de keuken.
We eten prima, gebakken aardappels, stukje boerenwors en een stukje bief met sla.
Als we heerlijk op ons terras nog een wijntje drinken, zien we tot onze grote verbazing een gevlekte hyena voorbij komen. Zo dichtbij hebben we dit beest nog nooit gezien, maar voordat we van onze verbazing zijn bekomen, is ie in het dichte struikgewas verdwenen.
In de tent, maken we ons bed op met elk een klamboe. Dit is ook echt nodig, het stikt van het ongedierte.
Grote motten, sprinkhanen en vliegen. Ben er niet erg van gecharmeerd.
Gauw onder de klamboe het bed in.
Zondag 4 okt.
Wat een nacht. Heb vreselijk slecht geslapen. En om zes uur waren de eerste mensen al weer op. Veel geschreeuw van kinderen. Dit zijn we niet gewend.
Om acht uur zitten we al met ons allen aan het ontbijt. Even later worden we getrakteerd op koorzang. Een groepje Zuid-Afrikaners zijn kerkliederen aan het zingen onder begeleiding van gitaarmuziek.
We besluiten om de omgeving te voet te gaan verkennen. Volgens een kaartje kunnen we een trail lopen. Maar wat we ook zoeken, geen trail te bekennen. We lopen over asfalt in de brandende zon terug naar het dorp.
Daar een lampje gekocht, we misten toch wel wat aan gezellig licht.
Daarna een terrasje opgezocht. Het is bloedje heet. We lunchen en lopen dan terug naar de camping. Zien vlakbij de camping een restaurantje. We hebben wel een drankje verdiend. Tenslotte hebben we 12 km gelopen in de brandende zon. De kaart van het restaurantje ziet er helemaal niet gek uit en we besluiten om vanavond daar lekker te gaan eten
We eten er helemaal niet gek. Voorgerecht, hoofdgerecht, desserts, samen met wijnen per stel. 600 rand= € 36,00.
Zaterdag 3 okt.
Dit keer gaan Bart en Eddy nog vroeger naar de vogelhut. om kwart over vier is Ed er uit en om kwart voor vijf rijden ze weg. Om tien uur zijn B+E terug, even snel ontbijten en dan inpakken en op weg naar St. Lucia.
We hoeven maar zo’n twee uur te rijden, gelukkig.
Het is al weer behoorlijk warm.
In St Lucia eerst maar weer boodschappen gedaan.
En een boottrip naar de walvissen geregeld voor maandagmorgen.
wat fruit gekocht en toen door naar de camping.
Het is een grote camping vlakbij de zee. Ook de Afrikaners hebben een week vakantie en daardoor is het behoorlijk druk. We vinden gelukkig een mooi plekje en staan heerlijk vrij.
we maken een vuurtje zodat we kunnen braaien.
Om half tien naar bed. Voor het eerst slapen we in ons tentje op het dak.
Vrijdag 2 okt
Weer een vroege ochtend. Om half zes staan we weer voor de poort van het park.
Het is nog wat fris.
Vandaag is het voor Henriëtte en mij de laatste drive. Vanmiddag gaan Bart en Eddy nog weer naar de vogelhut van gisteren en morgenvroeg naar een vogelhut, die Henri ons vandaag zal laten zien. Gelukkig is die hut minder erg. Je hoeft niet door een tunnel en je stapt meteen het kamertje in. Maar ook deze is klein, de ramen kunnen niet open en er is ook geen open dak. Het blijft een benauwd hokje. Deze vind ik minder erg dan die van gisteren, maar ik wil er geen drie uur in zitten. Ook Henriette wil dit niet. Wij besluiten om morgen lekker thuis te blijven, ondanks het aanbod van Henri dat hij ons dan wel rond wil rijden.
Vanmorgen brengt hij ons weer naar de wilde honden. Ze hebben een kadaver waar ze mee aan het eten zijn. Het is een onsmakelijk gezicht. Drie, vier honden die aan een karkas zitten te trekken
De rest heeft zijn buikje al vol en liggen uit te buiken.
We zien nog weer mooie plekjes en weer olifanten. Dit keer een hele grote. Echt de baas van het stel. Hele bomen worden door hen omgetrokken om maar aan de blaadjes te kunnen komen.
Het park ligt bezaaid met omgetrokken bomen. Er wordt een beetje van gegeten en de rest laten ze liggen.
Zonde. Ze worden op dit moment bijgevoederd omdat het veel te lang al veel te droog is en de beesten te weinig voedsel kunnen vinden.
Na een prachtige tocht van vier uur, waar we vreselijk veel hebben gezien, nemen Henriette en ik afscheid van Henri.
Om half elf eindelijk aan het ontbijt.
’s Middags een beetje aangeklooid, wat opgeruimd, wasje gedaan, dagboekje bijhouden en samen even het kamp rondgewandeld en Bart en Eddy weer naar de vogelhut.
Donderdag 1 okt
Om kwart voor vijf gaat de wekker. Is dit vakantie? 😝😝😝😝
Om kwart over vijf rijden we weg. Henri staat al klaar.
Henri gaat op zoek naar de cheeta. Deze is gechipt. Daardoor is hij te traceren. Maar het blijft moeilijk om hem te vinden.
Op een gegeven moment stapt Henri uit de auto en loopt met zijn “wichelroede” het struikgewas in. Heel spannend allemaal. Als hij terug komt, vertelt hij dat de cheeta is gevonden.
Hij rijdt met zijn jeep dwars door de struiken en dan op een open plek zien we de cheeta liggen. Wat een prachtig beest! We naderen hem tot zo’n vijf meter en hij blijft rustig liggen. Hij heeft zijn buik vol gegeten en is niet in ons geïnteresseerd. Eddy mag van Henri de auto uit om de cheeta van de andere kant te kunnen fotograferen. Best eng, maar voor Ed een unieke kans.
Van alle kanten wordt de cheeta op de foto gezet en hij blijft er heerlijk bij liggen. Je hebt bijna de neiging om hem te aaien, het is gewoon onze Whopper.
Maar schijn bedriegt, zien we een half uurtje later. We komen bij een vrouwtjes cheeta die van Henri een groot stuk vlees krijgt. We zien zijn tanden en klauwen en zien hoe zij met een greep het vlees pakt en er mee van door gaat. Wat een geweld en wat een prachtig gezicht.
Opeens tellen we wel 14 gieren in de lucht. Henri voert ons naar een plek waar drie kadavers liggen. Daar zijn wel 20 gieren aan het vreten. Helaas drukt Henri per ongeluk op de claxon en stijgen er opeens alle gieren de lucht in. Jammer, maar wat een prachtig gezicht, zo’n 40 gieren in de lucht.
Weer zien we alle prachtige dieren van het park. We zien een hele familie giraffe. Prachtig.
Henri heeft alle tijd. Eigenlijk zou de drive om half negen afgelopen moeten zijn, maar hij blijft door het park rijden en laat ons van alles zien. Helaas is de luipaard niet te vinden, maar we hebben een unieke ochtend gehad.
Na de tocht even naar Mkuze voor een paar boodschapjes.
Daarna eindelijk aan het ontbijt met koffie. Daar waren we echt aan toe!
Het is drukkend warm. Wel 35 graden, schatten we.
’s Middags gaan we naar een vogelhut, waar je ongestoord vogels kunt zien en fotograferen.
Eerst moet je door een buis van ongeveer 30 meter en daarna kom je in een smal kamertje, dat helemaal afgesloten is. Er is wel airco, maar het is er heel laag en erg benauwd. Ik kan er nauwelijks in staan, de anderen al helemaal niet! Ik krijg meteen een aanval van claustrofobie en zie het absoluut niet zitten om hier drie uur in te verblijven!
Het liefst wil ik meteen weer weg. En ook Henriette voelt zich niet bepaald prettig in dit benauwde kamertje. Gelukkig is dat op te lossen. Bart en Eddy blijven en Henri brengt ons terug naar onze huisjes.
Wat een opluchting. Ik ben blij dat ik weer uit dat kamertje en door die buis ben. Gauw weg. Henri brengt ons in zijn open jeep naar de huisjes. We zijn hem erg dankbaar dat ie dat heeft willen doen.
Ondertussen is het weer aan het veranderen. De lucht wordt van blauw naar geel/groen en we zien wolken rondom de bergen. Het ziet er dreigend uit. We zijn niet blij met dit weer, want er zit onweer in de lucht en daar zijn Henriette en ik verschrikkelijk bang voor. Tegen half vijf wordt het echt dreigender en besluiten we om naar binnen te gaan. Het is een verschrikkelijk onweer. De bliksem komt van drie kanten en je ziet de schichten van de hemel loodrecht naar beneden gaan. Soms vertakt het zelfs nog. Het dondert boven ons hoofd en we houden elkaar vast en schreeuwen het soms uit van angst! Waar blijven onze mannen?
Gelukkig begint het wel te regenen. Dan lijkt het al weer wat anders. Maar het blijft maar donderen en bliksemen. Niet leuk. Tegen half zes wordt het eindelijk wat minder en komen ook Bart en Eddy thuis. We drinken er maar een wijntje op! 😀😀😀
Veel gezien
Dag allemaal, we hebben slecht en weinig WiFi hier. We hebben al veel mooie dingen gezien. De foto’s en verhalen volgen nog 😄
Woensdag 30 sept
Vroeg eruit. We gaan voor een ochtend safari. Zonder ontbijt om zes uur op pad. Gelukkig waren we alleen met ons vieren, waardoor we vaker even konden stoppen en om uitleg vragen.
Het was op zich een mooie tocht, maar echt veel bijzonders hebben we niet gezien. Wat zebra’s en giraffen. Het was eerst nog wat fris, maar toen we om negen uur terug waren, was het al weer behoorlijk heet.
Na een goed ontbijt, de boel ingepakt. Weer werden we verrast door een aap. Voordat we er erg in hadden, was een aap in de auto en ging er vandoor met een appel.
Hoog in de boom zat ie van onze appel te genieten!
Vandaag gingen we verder naar Zimanga Game Reserve. Een park speciaal voor fotografen. Ze hebben daar speciale fotohutten.
De reis er naar toe, ging behoorlijk vlot en tegen twee uur arriveerden we in Mguze, waar we eerst boodschappen gingen doen. De eerste drie dagen moesten we zelf koken, tenzij we met de auto 10 km verder rijden. daar was wel een goed restaurant. Het was bloedje heet, we schatten wel zo’n 35 graden. de beslissing om vanavond uit eten te gaan, was dan ook al gauw genomen.
Bij Zimanga worden we opgewacht door Henri, onze persoonlijke begeleider tijdens de safari’s. We reden naar een prachtig buitenverblijf met een knots van een tuin er omheen. Maar daar logeerden we helaas niet. We moesten daar alleen de auto parkeren. Bleek dat we meteen op safari zouden gaan. Daar hadden we natuurlijk helemaal niet op gerekend. we hadden boodschappen in de auto, die we eerst naar ons huisje wilden brengen en we hadden ook nog helemaal niet geluncht.
Gelukkig konden we een nieuwe afspraak maken. We gingen eerst naar ons huisje, de boel weg brengen en zouden om half vier terug komen voor de safari.
Ons huisje lag op een totaal ander terrein, zo’n kwartiertje rijden van Zimanga Park.
Tot onze verrassing kregen we elk een huisje. Prachtig ingericht met een mooie badkamer en een buitendouche. Op de veranda stond een eettafel met vier stoelen en er was een buitenkeuken.
Zo snel als we konden reden we terug naar Henri.
We hadden een auto voor 10 personen met ons vieren. Mooi de ruimte, zodat we prachtig konden fotograferen en alles van alle kanten konden bekijken.
Het was een prachtig landschap. Weer totaal anders dan in Ithala en ook totaal anders vergeleken met vorig jaar.
Het was er erg droog en de aarde donkerrood van de droogte. De olifanten en de neushoorns zagen rood van het stof. Eerst ging Henri op zoek naar een Cheeta. Maar die kon hij helaas niet vinden. Wel bracht hij ons bij een koppel wilde honden. Die hadden we nog nooit gezien. De volwassenen hadden de grootte van een herdershond, maar dan met nog scherpere tanden. De oren waren rond en niet spits zoals bij onze huishonden.
We konden er vlakbij komen en we mochten zelfs uit de auto om foto’s te kunnen maken.
Het was een roedel met 14 jongen. Henri vertelde ons dat er straks wat honden naar andere parken zullen worden gebracht. Omdat er nu te veel zijn en dat is voor de wildstand niet goed.
Je wilt niet graag zien hoe 14 honden een buffel aanvallen. Ze zijn al aan het eten terwijl het dier nog leeft. Een afschuwelijk gezicht. Het lijken leuke honden maar dat zijn ze dus beslist niet.
Omdat ze aardig volgevreten waren, konden we ze tot zo’n vijf meter benaderen anders kun je beter bij ze uit de buurt blijven.
Henri liet ons veel zien: buffels, olifanten, giraffen, kudu’s, alles was aanwezig in dit park, behalve de leeuwen. Hij nam alle tijd, draaide de auto steeds zodanig dat we van allerlei uitvalshoeken konden fotograferen.
Helaas liet de cheeta en de luipaard zich niet zien. Maar we genoten van de heerlijke rit, de beesten en de informatie en het warme weer.
Om half zeven weer terug bij onze auto en gauw terug naar de huisjes. Gauw douchen en omkleden en op weg naar Mountain Ghost Inn.
Eerst naar Mkuze, dwars door het dorp en de borden volgen. Het hotel/restaurant lag wat buitenaf. We komen langs een Spa maar rijden door. We komen steeds verder van het dorp af en steeds meer in het donker. Dit is niet goed!!!!! 😳😳😳😳😳😳
We keren op een donker landweggetje.
En zien dan bij het terug rijden dat de Spa ook het gezochte restaurant is, gelukkig. We zagen ons echt niet meer koken bij het huisje.
We eten er prima.
