Zondag 9 oktober. Van Gweta naar Kubu Island.

WAT EEN DAG!!!

Meteen voor Gweta, linksaf volgens het GPS. Na een paar kilometer waren we het spoor volledig bijster.
Vele wegen leidden blijkbaar naar Rome. Overal waren bandensporen en smalle weggetjes. Welke was de goede?
Dan weer eens links, dan weer eens rechts, vaak verkeerd, dan terug.
Het landschap leek op een soort toendra, we waanden ons in Noorwegen. Maar daardoor konden we wel dwars over de vlakte op zoek naar de goede weg.
Uiteindelijk waren we na 30 km van de 120, op de goede weg. De toendra had plaats gemaakt voor mulle zandwegen met diepe sporen. Het zand spoot alle kanten op, elke keer dachten we vast te komen zitten, maar het lukte elke keer weer om via zijweggetjes het ergste ver vermijden. Omdat het zo warm was, hadden we de ramen open, op een gegeven moment spoot het zand gewoond de auto in. We zaten van onder tot boven onder het grauwe, grijze zand.
Eindelijk waren we ook daar van verlost en kregen we de weg over de opgedroogde zoutpannen.
Prachtig gezicht. Even later werd het een weg vol wasbordjes, ook niet bepaald leuk.
Het werd een rit van prachtige vergezichten, maar ook van uithoudingsvermogen. En het vergde volledige concentratie van onze chauffeurs.
Vlak voor Kubu Island werden we verrast door een prachtig aanblik. Grote rotsen met heel veel baobab bomen.
De hele dag gereden zonder ook maar iemand te zien, behalve de bewaker bij de checkpost.
We vonden een mooie plek vlak aan de rand van de zoutvlakte met uitzicht op de baobabs.
We maakten een wandeling over het eiland. De bomen komen zo weg uit de sprookjes van Grimm. In gedachten hebben ze een neus en ogen. Je ziet ze al met elkaar babbelen. Magnifiek. Dit was echt de lastigste route van onze vakantie en dan word je toch wel geweldig beloond. We zouden het zo weer doen. Een aanrader.