Net geland met motregen en 10 graden. Wel even wat anders dan achter in de 30 🙂

Ons avontuur zit er op. De komende drie dagen zitten we in een lodge in Zebula.
Heerlijk nog drie dagen ontspannen, slapen in een echt bed, overdag golfen en ’s avonds heerlijk aanschuiven voor een goed diner en een lekker wijntje.

Maar eerst moeten we er naar toe. Het zal een gemakkelijke rit worden over asfalt en goede wegen. Dachten we.
Het schoot lekker op in het begin. Maar de afslag richting Pretoria konden we niet nemen. De weg was afgezet.
We kregen een behoorlijke omleiding. Halverwege was men met de weg bezig. Het verkeer ging stapvoets verder. Daarna was de tweebaansweg zo smal, dat je met angst en beven het tegemoetkomend verkeer aan zag komen. Dat er geen ongelukken gebeurde, mag een wonder heten.
Maar ook daar kwam een eind aan en konden we verder over een soort snelweg. Wat rijden die Afrikaners hard en gevaarlijk. Ze halen je in met gevaar voor eigen leven.
Na Bella Bella werd de weg gelukkig rustiger.
Tegen half vier kwamen we bij Zebula aan. Wat een complex.
Een lux entree met een knaap van een hal. We moesten onze campers laten staan en werden met golfkarretje naar onze huisjes gebracht.
Ook hier een en al luxe. Een bed zo groot dat we er overdwars ook in konden slapen. Het bed bood wel plek voor 4 personen.
Verder een zitje met twee gemakkelijke stoelen.
Een apart toilet met een bijbehorende wastafel.
Een heel groot bad, een fijne douche en nog eens twee wastafels.
Dit wordt echt genieten de komende dagen.
Het diner ’s avonds was voortreffelijk.

Gelukkig hoeven we vandaag niet meer over dezelfde route als gisteren.
Het begint met een prachtige weg over de zoutvlakte. We wanen ons op de ijsvlakte. An Giethoorn met zijn rietkragen. Alleen zien we nergens huizen en mensen.
Het is weer zoals bijna alle dagen, een eenzame rit.
We verlaten de zoutvlakte en komen weer op heerlijke zandpaden. 😜😜😜
Op een gegeven moment moeten we over een stuk met diepliggende sporen. Hier konden we onmogelijk doorheen. Dan komen we vast te zitten.
Eddy wil achteruit. Het zand vliegt weer alle kanten op, ook weer in de auto en over de auto. We zien zeker vijf minuten helemaal niets!!!
Dan kunnen we achteruit! Gelukkig!
Via allerlei omweggetjes en door bosjes, over bosjes en allerlei diepe sporen, bereikten we
weer het goede spoor.
Dit herhaalde zich enkele keren, maar uiteindelijk bereikten wij dan toch het asfalt!!!
We zijn weer terug in de geciviliseerde wereld en laten dit avontuur achter ons.
Vandaag naar een camping met restaurant. Daar gaan we de boel “ontzanden”.
Lekker alle zand afdouchen en weer schone kleren aan.
In Palapaya moeten we door het drukke centrum, dan als het ware over een fabrieksterrein en komen we langs een autosloperij en een treinrangeerterrein. Er is een hels kabaal. Waar komen we in vredesnaam terecht?
Wel op een camping, een wat verlopen geheel met een eenvoudige bar, en een heel eenvoudig toiletgebouw! Maar we kunnen er douchen.
Daarna de camper opgeruimd, kruidenierswaren, die over waren, weggeven en de boel een beetje zandvrij gemaakt.
We konden op de camping gelukkig wel eten. Er was een eenvoudig buffet met salade, rijst en vlees en nog ijs toe. Helemaal prima.
Na een fles witte wijn, wilden we nog wel een rode, maar die was op en er was ook geen wit meer? Geldgebrek? Maar we mochten ons eigen wijntje wel nuttigen. 😄😄😄
Dat dan maar gedaan.

WAT EEN DAG!!!

Meteen voor Gweta, linksaf volgens het GPS. Na een paar kilometer waren we het spoor volledig bijster.
Vele wegen leidden blijkbaar naar Rome. Overal waren bandensporen en smalle weggetjes. Welke was de goede?
Dan weer eens links, dan weer eens rechts, vaak verkeerd, dan terug.
Het landschap leek op een soort toendra, we waanden ons in Noorwegen. Maar daardoor konden we wel dwars over de vlakte op zoek naar de goede weg.
Uiteindelijk waren we na 30 km van de 120, op de goede weg. De toendra had plaats gemaakt voor mulle zandwegen met diepe sporen. Het zand spoot alle kanten op, elke keer dachten we vast te komen zitten, maar het lukte elke keer weer om via zijweggetjes het ergste ver vermijden. Omdat het zo warm was, hadden we de ramen open, op een gegeven moment spoot het zand gewoond de auto in. We zaten van onder tot boven onder het grauwe, grijze zand.
Eindelijk waren we ook daar van verlost en kregen we de weg over de opgedroogde zoutpannen.
Prachtig gezicht. Even later werd het een weg vol wasbordjes, ook niet bepaald leuk.
Het werd een rit van prachtige vergezichten, maar ook van uithoudingsvermogen. En het vergde volledige concentratie van onze chauffeurs.
Vlak voor Kubu Island werden we verrast door een prachtig aanblik. Grote rotsen met heel veel baobab bomen.
De hele dag gereden zonder ook maar iemand te zien, behalve de bewaker bij de checkpost.
We vonden een mooie plek vlak aan de rand van de zoutvlakte met uitzicht op de baobabs.
We maakten een wandeling over het eiland. De bomen komen zo weg uit de sprookjes van Grimm. In gedachten hebben ze een neus en ogen. Je ziet ze al met elkaar babbelen. Magnifiek. Dit was echt de lastigste route van onze vakantie en dan word je toch wel geweldig beloond. We zouden het zo weer doen. Een aanrader.

We rijden vandaag een stukje terug richting de uitgang van de gate. Daarna richting Baines Baobabs. Een grote groep baobabs, die in 1860 door ene Baines ontdekt werden
Sinds die tijd zijn de bomen niet veranderd van structuur of grootte.
We rijden eerst weer door een smalle hobbelige zandbak.
We vragen ons af of die bomen werkelijk de moeite waard zullen zijn om dit gehobbel goed te maken.
Maar na 12 km ontvouwt zich een wit landschap voor ons uit. De droge zoutpannen. Zo ver als je kunt kijken! Het begint te stormen en het landschap is niet meer te zien, alleen nog maar wit opstuivend zand. Prachtig, maar het zand zit overal, van tenen tot kruintje van ons haar.
We rijden verder en zien dan in de lucht opgetekend reuzen baobabs, geweldige bomen met hoge takken, die zich weer vertakken. De stammen hebben een hele aparte schors en wel een diameter van 15 meter. Geweldige bomen in een onmetelijke vlakte.
We zijn blij met onze extra tocht.
Nu weer 12 km terug over dezelfde hobbelige zandweg en daarna nog 18 km naar de gate.
Bij de gate weer het ritueel van bandjes oppompen en daarna nog 60 km over asfalt.
Dat was wel een genot. Nu alleen nog op potholes letten, maar dat viel gelukkig mee.
In Gweta zou een tankstation en een supermarkt zijn.
Maar wat we ook zochten in dit zeer eenvoudige plaatsje, geen benzinepomp te vinden.
De plaatselijke supermarkt viel tegen! Een eenvoudig winkeltje met een beetje frisdrank, brood, grote balen meel en suiker en wat melk.
We kochten de enige zes eieren die er waren. Namen drie broden, water en wat frisdrank mee. Van onze aankopen werden ze niet rijk!
Toen verder naar de camping. Gelukkig goed voorzien van een bar, restaurant, zwembad en prachtige toiletgebouwen.
Voordat we ons installeerden, eerst even wat drinken in de bar en wat sandwiches nuttigen als lunch. Hadden we wel verdiend.
Uiteraard vanavond uit eten!

Ook dat nog!

We hebben mooi van de gelegenheid gebruik gemaakt en in het restaurant ons ontbijt besteld.
Lekker gemakkelijk. Konden we meteen de boel opruimen en inpakken.
Na een uitstekend ontbijt naar Maun om te tanken en boodschappen te doen. In Nxai
Is niets, dus genoeg eten mee voor vandaag en morgen het ontbijt.
Het is al weer warm als we richting Nxai rijden. Het is een lange eentonig asfalt weg. Na zo’n 100 km krijgen we een checkpoint. Een controlepost op vlees. Ons wordt niets gevraagd, alleen even de auto uit, voetstappen door een badje en dan met de auto door een plas water.
Ook Bart en Henriette kunnen gelukkig doorrijden. Zij hadden worst bij zich voor vanavond voor de braai. Gelukkig kan dat vanavond gewoon doorgaan.
We wisselen van chauffeur en ik ga achter het stuur.
We mogen nog maar 80 km rijden maar ongemerkt rijd ik 90. Dan passeren we het bordje 60, maar in de verte zie ik al het bordje 80 en geef al weer wat gas. Ik rij 70 als ik tot stoppen word gemaand door een politieagent! Mijn snelheid was opgenomen. Er was geen ontkennen aan. Inderdaad, ik reed te hard. Bekeuring: 300 pulla. Zo’n € 24,00 voor 10 km te hard.
Het had erger gekund!
Van schrik kroop ik maar weer naast de bestuurder en reed Ed weer verder.
Na een half uur kwamen we bij de ingang van het park.
Het asfalt veranderde meteen in zand en we konden meteen weer met de banden bezig.
Weer lucht eruit tot 1,8.
En daar gingen we weer de zandbak in. Hobbelend en heen en weer rollend, reden we de laatste 25 km met een vaartje van 20 km.
Wat een moeilijke weg. Eddy had alle aandacht bij het sturen nodig, maar het was de moeite waard. We kwamen bij een prachtige plek aan. Een heerlijke, grote plek met heel veel schaduw. Heerlijk bij 40 graden.
Eerst maar eens lunchen. Er stond een nieuw toiletgebouw met tot onze verrassing warme douches. Maar voordat je er was, moest je slalommen langs een soort spijkerbed, daarna de poort goed dichtdoen en ook de toegangsdeur naar het toilet sluiten.
Even later begrepen we waarom. Op nog geen 10 meter van ons vandaan, kwam een reuzenolifant op ons kamp af. Hij wist precies de weg. Even later stopte hij vlakbij het toiletgebouw en tot onze verrassing ging zijn slurf een diep gat in. Dat was de waterafvoer van het toiletgebouw waar hij de deksel vanaf had zien te krijgen.
Hij slurpte heel veel water op en goot zich onder met water. Hij nam een douche. Dit ritueel herhaalde hij zo’n tien keer.
Daarna ging hij aan de “zuip”. Slurf in het gat, water opzuigen en de slurf naar de bek brengen. Ook dat herhaalde hij enige malen.
Er kwamen nog twee olifanten bij, maar die mochten er niet bij.
Eentje liep door, maar de ander wachtte zijn beurt af. Helaas voor hem moest hij erg lang wachten. Maar ook hij kon uiteindelijk “douchen”.
Na de lunch gingen we nog even op pad naar een waterhole in de hoop nog wat ander wild te zien. Maar het bleef bij olifanten, struisvogels, wat eenden en bokjes. Meer leverde dit ritje niet op, helaas.
Verder lekker relaxen, schrijven en braaien. Nog een poos bij het kampvuur gezeten onder een prachtige sterrenhemel.

Door het water filmpje

We hadden het Moremigebied wel gezien. Vandaag terug naar Maun, maar wel naar een
andere camping.
Eerst volgt nog een prachtige tocht door het gebied met allerlei poelen. We zagen weer
veel nijlpaarden. Eentje trakteerde ons op wel een bijzonder plaatje: zijn bek ging
wagenwijd open en we keken gewoon in zijn bek. Wat een tanden en tong.
Wat verderop stond een groepje olifanten precies op onze weg. We durfden er niet langs.
Er stond er eentje wel erg te klapperen met zijn oren. Terwijl we stonden te wachten,
kwam er een vrachtwagen ons achterop.
Deze ging ons voorbij. Bij de olifanten stopte hij even, gaf toen gas en ging verder. Wij er
snel achteraan. De olifanten stonden met wapperende oren te tetteren. We waren blij dat
we er voorbij waren. Het was toch even een angstig moment. Ze waren duidelijk boos.
We kwamen een gids tegen. Hij vertelde dat er 5 km verder leeuwen met jongen liepen.
Dat wilden we zien. Maar helaas, we hebben ze niet kunnen vinden.
Wel kwamen we bij een prachtige lagoon, Xini Lagoon.
Daar liep van alles rond: zebra’s, bokjes, hartenbeesten, buffels, wildebeesten, maar
helaas, ook hier geen leeuwen.
Na de uitgang van het park, kregen we een heel slechte weg. Weer diep, rul zand met
richels als wasbordjes, kuilen en gaten.
Wat waren we blij dat we op asfalt terecht kwamen en niet meer door elkaar geschud
werden.
Tegen half vier op de camping waar we maar eerst eens gingen lunchen. We hadden na
ons ontbijt om acht uur niet weer gegeten.
Het restaurant was keurig netjes en we aten met smaak onze sandwiches. Hier gaan we
uiteraard vanavond lekker eten.

Om half zes eruit. Gauw aankleden, beetje water in’t gezicht, tanden poetsen en toen naar
het botenhuis.
De boot lag al klaar en onder een opkomend zonnetje het water op.
Er was niet zo heel veel te zien. Gelukkig wel wat nijlpaarden, maar veel meer dan hun
kop kregen we niet te zien.
Een paar visarenden, wat olifanten en wat hertjes.
Om acht uur aan het ontbijt.

Wat nu weer?
Vandaag is het maar een klein stukje naar Third Bridge. 20 km!
Tegen half tien op pad. We hebben geluk. Een hele kudde olifanten met jongen steken de
weg over! Een formidabel gezicht.
We vervolgen onze weg. We moeten door een diep zandspoor. Eddy wil gas geven, maar
er gebeurt niets. Wat hij ook probeert, de auto gaat niet meer vooruit!
Daar staan we dan weer! Wat nu?
Weer de motorkap open en interessant staan kijken.
Natuurlijk weten we niks. Na wat gepruts deed de auto het weer.
We besluiten om terug te rijden naar de ingang van de camping. Misschien is daar iemand
die er wel verstand van heeft.
En inderdaad er was wel een mannetje die er verstand van had. Er was iets met de
brandstofpomp. Waarschijnlijk was er een luchtbel ontstaan. Het mannetje pompte met zijn
mond wat diesel omhoog! Bah! 😬😬😬😬
Maar hij wist precies wat te doen. Na een proefritje werd de auto goedgekeurd en konden
we weer gerust op weg. Hopen we!
Maar inderdaad we konden weer voluit op weg.
Inmiddels was het al wat laat en bloedheet, waarschijnlijk zo’n 40 graden.
De weg was moeilijk, los zand, bulten en gaten. Gehobbel en geschud. Soms was het
alsof we op zee zaten.
We bereikten the 4th Bridge. Een brug gemaakt van boomstammetjes. Het zag er allemaal
erg gammel uit. We stapten eerst maar eens uit om poolshoogte te nemen. Het leek wel te
kunnen. Eddy had er alle vertrouwen in. Ik liep er wel overheen. Het ging gelukkig goed.
Maar Bart en Henriette zagen het niet zitten. Iets verder op lag nog een brug. Zij daar naar
toe. Maar deze was afgesloten. Gelukkig hoefden ze niet terug want iets verderop konden
ze nog door het water.
Na enige vertraging konden we weer verder.
Vlak voor de camping bereikten we de 3rd Bridge. Dat was even slikken. Eerst moest je
weer over boomstammetjes. En dan dook je zo het water in. Tja, terug had geen zin, dus
dapper de gevaren getrotseerd en rijden maar.
Over de boomstammen ging het nog redelijk. Dan het water in, op de bodem lagen ook
boomstammen, je voelde ze onder de auto rollen. We schudden heen en weer, doken een
soort gat in, het water bereikte bijna de motorkap. Mijn maag zat in mijn keel, gaat dit
goed?
Maar de auto ging gelukkig weer omhoog en we bereikten veilig de overkant.
Ook Bart en Henriette kwamen netjes aan de overkant.
Iets verderop was het kantoortje van de camping. Om één uur konden we ons lekker
installeren. Helaas was er deze middag geen boottochtje meer vrij.
Tot onze verbazing kwam tegen half vier een gids bij ons om te melden dat we toch om
vier uur een tochtje konden maken.
Dat maar gedaan. We zagen prachtige vogels, olifanten tot het middel in het water al
etend aan het riet. Maar het mooiste was toch een leguaan, zonnend op een hoopje gras.
We bleven stil wachten tot hij het water in gleed. Wat een machtig beest.
’s Avonds nog een poosje bij het kampvuur gezeten. Onder het genot van allerlei dierlijke
geluiden om ons heen.