We zijn er weer
Net geland met motregen en 10 graden. Wel even wat anders dan achter in de 30 🙂
Woensdag 12 en donderdag 13 oktober. Zebula.
Dinsdag 11 okt. Van Palapaya naar Zebula.
Ons avontuur zit er op. De komende drie dagen zitten we in een lodge in Zebula.
Heerlijk nog drie dagen ontspannen, slapen in een echt bed, overdag golfen en ’s avonds heerlijk aanschuiven voor een goed diner en een lekker wijntje.
Maar eerst moeten we er naar toe. Het zal een gemakkelijke rit worden over asfalt en goede wegen. Dachten we.
Het schoot lekker op in het begin. Maar de afslag richting Pretoria konden we niet nemen. De weg was afgezet.
We kregen een behoorlijke omleiding. Halverwege was men met de weg bezig. Het verkeer ging stapvoets verder. Daarna was de tweebaansweg zo smal, dat je met angst en beven het tegemoetkomend verkeer aan zag komen. Dat er geen ongelukken gebeurde, mag een wonder heten.
Maar ook daar kwam een eind aan en konden we verder over een soort snelweg. Wat rijden die Afrikaners hard en gevaarlijk. Ze halen je in met gevaar voor eigen leven.
Na Bella Bella werd de weg gelukkig rustiger.
Tegen half vier kwamen we bij Zebula aan. Wat een complex.
Een lux entree met een knaap van een hal. We moesten onze campers laten staan en werden met golfkarretje naar onze huisjes gebracht.
Ook hier een en al luxe. Een bed zo groot dat we er overdwars ook in konden slapen. Het bed bood wel plek voor 4 personen.
Verder een zitje met twee gemakkelijke stoelen.
Een apart toilet met een bijbehorende wastafel.
Een heel groot bad, een fijne douche en nog eens twee wastafels.
Dit wordt echt genieten de komende dagen.
Het diner ’s avonds was voortreffelijk.
Maandag 10 okt. Van Kubu Island naar Palapaya.
Gelukkig hoeven we vandaag niet meer over dezelfde route als gisteren.
Het begint met een prachtige weg over de zoutvlakte. We wanen ons op de ijsvlakte. An Giethoorn met zijn rietkragen. Alleen zien we nergens huizen en mensen.
Het is weer zoals bijna alle dagen, een eenzame rit.
We verlaten de zoutvlakte en komen weer op heerlijke zandpaden. 😜😜😜
Op een gegeven moment moeten we over een stuk met diepliggende sporen. Hier konden we onmogelijk doorheen. Dan komen we vast te zitten.
Eddy wil achteruit. Het zand vliegt weer alle kanten op, ook weer in de auto en over de auto. We zien zeker vijf minuten helemaal niets!!!
Dan kunnen we achteruit! Gelukkig!
Via allerlei omweggetjes en door bosjes, over bosjes en allerlei diepe sporen, bereikten we
weer het goede spoor.
Dit herhaalde zich enkele keren, maar uiteindelijk bereikten wij dan toch het asfalt!!!
We zijn weer terug in de geciviliseerde wereld en laten dit avontuur achter ons.
Vandaag naar een camping met restaurant. Daar gaan we de boel “ontzanden”.
Lekker alle zand afdouchen en weer schone kleren aan.
In Palapaya moeten we door het drukke centrum, dan als het ware over een fabrieksterrein en komen we langs een autosloperij en een treinrangeerterrein. Er is een hels kabaal. Waar komen we in vredesnaam terecht?
Wel op een camping, een wat verlopen geheel met een eenvoudige bar, en een heel eenvoudig toiletgebouw! Maar we kunnen er douchen.
Daarna de camper opgeruimd, kruidenierswaren, die over waren, weggeven en de boel een beetje zandvrij gemaakt.
We konden op de camping gelukkig wel eten. Er was een eenvoudig buffet met salade, rijst en vlees en nog ijs toe. Helemaal prima.
Na een fles witte wijn, wilden we nog wel een rode, maar die was op en er was ook geen wit meer? Geldgebrek? Maar we mochten ons eigen wijntje wel nuttigen. 😄😄😄
Dat dan maar gedaan.
Zondag 9 oktober. Van Gweta naar Kubu Island.
WAT EEN DAG!!!
Meteen voor Gweta, linksaf volgens het GPS. Na een paar kilometer waren we het spoor volledig bijster.
Vele wegen leidden blijkbaar naar Rome. Overal waren bandensporen en smalle weggetjes. Welke was de goede?
Dan weer eens links, dan weer eens rechts, vaak verkeerd, dan terug.
Het landschap leek op een soort toendra, we waanden ons in Noorwegen. Maar daardoor konden we wel dwars over de vlakte op zoek naar de goede weg.
Uiteindelijk waren we na 30 km van de 120, op de goede weg. De toendra had plaats gemaakt voor mulle zandwegen met diepe sporen. Het zand spoot alle kanten op, elke keer dachten we vast te komen zitten, maar het lukte elke keer weer om via zijweggetjes het ergste ver vermijden. Omdat het zo warm was, hadden we de ramen open, op een gegeven moment spoot het zand gewoond de auto in. We zaten van onder tot boven onder het grauwe, grijze zand.
Eindelijk waren we ook daar van verlost en kregen we de weg over de opgedroogde zoutpannen.
Prachtig gezicht. Even later werd het een weg vol wasbordjes, ook niet bepaald leuk.
Het werd een rit van prachtige vergezichten, maar ook van uithoudingsvermogen. En het vergde volledige concentratie van onze chauffeurs.
Vlak voor Kubu Island werden we verrast door een prachtig aanblik. Grote rotsen met heel veel baobab bomen.
De hele dag gereden zonder ook maar iemand te zien, behalve de bewaker bij de checkpost.
We vonden een mooie plek vlak aan de rand van de zoutvlakte met uitzicht op de baobabs.
We maakten een wandeling over het eiland. De bomen komen zo weg uit de sprookjes van Grimm. In gedachten hebben ze een neus en ogen. Je ziet ze al met elkaar babbelen. Magnifiek. Dit was echt de lastigste route van onze vakantie en dan word je toch wel geweldig beloond. We zouden het zo weer doen. Een aanrader.
Zaterdag 8 okt. Van Nxai Pan naar Gweta
We rijden vandaag een stukje terug richting de uitgang van de gate. Daarna richting Baines Baobabs. Een grote groep baobabs, die in 1860 door ene Baines ontdekt werden
Sinds die tijd zijn de bomen niet veranderd van structuur of grootte.
We rijden eerst weer door een smalle hobbelige zandbak.
We vragen ons af of die bomen werkelijk de moeite waard zullen zijn om dit gehobbel goed te maken.
Maar na 12 km ontvouwt zich een wit landschap voor ons uit. De droge zoutpannen. Zo ver als je kunt kijken! Het begint te stormen en het landschap is niet meer te zien, alleen nog maar wit opstuivend zand. Prachtig, maar het zand zit overal, van tenen tot kruintje van ons haar.
We rijden verder en zien dan in de lucht opgetekend reuzen baobabs, geweldige bomen met hoge takken, die zich weer vertakken. De stammen hebben een hele aparte schors en wel een diameter van 15 meter. Geweldige bomen in een onmetelijke vlakte.
We zijn blij met onze extra tocht.
Nu weer 12 km terug over dezelfde hobbelige zandweg en daarna nog 18 km naar de gate.
Bij de gate weer het ritueel van bandjes oppompen en daarna nog 60 km over asfalt.
Dat was wel een genot. Nu alleen nog op potholes letten, maar dat viel gelukkig mee.
In Gweta zou een tankstation en een supermarkt zijn.
Maar wat we ook zochten in dit zeer eenvoudige plaatsje, geen benzinepomp te vinden.
De plaatselijke supermarkt viel tegen! Een eenvoudig winkeltje met een beetje frisdrank, brood, grote balen meel en suiker en wat melk.
We kochten de enige zes eieren die er waren. Namen drie broden, water en wat frisdrank mee. Van onze aankopen werden ze niet rijk!
Toen verder naar de camping. Gelukkig goed voorzien van een bar, restaurant, zwembad en prachtige toiletgebouwen.
Voordat we ons installeerden, eerst even wat drinken in de bar en wat sandwiches nuttigen als lunch. Hadden we wel verdiend.
Uiteraard vanavond uit eten!
Vrijdag 7 oktober. Van Audi Camp in Maun naar Nxai Pan.
Ook dat nog!
We hebben mooi van de gelegenheid gebruik gemaakt en in het restaurant ons ontbijt besteld.
Lekker gemakkelijk. Konden we meteen de boel opruimen en inpakken.
Na een uitstekend ontbijt naar Maun om te tanken en boodschappen te doen. In Nxai
Is niets, dus genoeg eten mee voor vandaag en morgen het ontbijt.
Het is al weer warm als we richting Nxai rijden. Het is een lange eentonig asfalt weg. Na zo’n 100 km krijgen we een checkpoint. Een controlepost op vlees. Ons wordt niets gevraagd, alleen even de auto uit, voetstappen door een badje en dan met de auto door een plas water.
Ook Bart en Henriette kunnen gelukkig doorrijden. Zij hadden worst bij zich voor vanavond voor de braai. Gelukkig kan dat vanavond gewoon doorgaan.
We wisselen van chauffeur en ik ga achter het stuur.
We mogen nog maar 80 km rijden maar ongemerkt rijd ik 90. Dan passeren we het bordje 60, maar in de verte zie ik al het bordje 80 en geef al weer wat gas. Ik rij 70 als ik tot stoppen word gemaand door een politieagent! Mijn snelheid was opgenomen. Er was geen ontkennen aan. Inderdaad, ik reed te hard. Bekeuring: 300 pulla. Zo’n € 24,00 voor 10 km te hard.
Het had erger gekund!
Van schrik kroop ik maar weer naast de bestuurder en reed Ed weer verder.
Na een half uur kwamen we bij de ingang van het park.
Het asfalt veranderde meteen in zand en we konden meteen weer met de banden bezig.
Weer lucht eruit tot 1,8.
En daar gingen we weer de zandbak in. Hobbelend en heen en weer rollend, reden we de laatste 25 km met een vaartje van 20 km.
Wat een moeilijke weg. Eddy had alle aandacht bij het sturen nodig, maar het was de moeite waard. We kwamen bij een prachtige plek aan. Een heerlijke, grote plek met heel veel schaduw. Heerlijk bij 40 graden.
Eerst maar eens lunchen. Er stond een nieuw toiletgebouw met tot onze verrassing warme douches. Maar voordat je er was, moest je slalommen langs een soort spijkerbed, daarna de poort goed dichtdoen en ook de toegangsdeur naar het toilet sluiten.
Even later begrepen we waarom. Op nog geen 10 meter van ons vandaan, kwam een reuzenolifant op ons kamp af. Hij wist precies de weg. Even later stopte hij vlakbij het toiletgebouw en tot onze verrassing ging zijn slurf een diep gat in. Dat was de waterafvoer van het toiletgebouw waar hij de deksel vanaf had zien te krijgen.
Hij slurpte heel veel water op en goot zich onder met water. Hij nam een douche. Dit ritueel herhaalde hij zo’n tien keer.
Daarna ging hij aan de “zuip”. Slurf in het gat, water opzuigen en de slurf naar de bek brengen. Ook dat herhaalde hij enige malen.
Er kwamen nog twee olifanten bij, maar die mochten er niet bij.
Eentje liep door, maar de ander wachtte zijn beurt af. Helaas voor hem moest hij erg lang wachten. Maar ook hij kon uiteindelijk “douchen”.
Na de lunch gingen we nog even op pad naar een waterhole in de hoop nog wat ander wild te zien. Maar het bleef bij olifanten, struisvogels, wat eenden en bokjes. Meer leverde dit ritje niet op, helaas.
Verder lekker relaxen, schrijven en braaien. Nog een poos bij het kampvuur gezeten onder een prachtige sterrenhemel.
Donderdag 6 oktober. Van 3rd Bridge terug naar Maun.
We hadden het Moremigebied wel gezien. Vandaag terug naar Maun, maar wel naar een
andere camping.
Eerst volgt nog een prachtige tocht door het gebied met allerlei poelen. We zagen weer
veel nijlpaarden. Eentje trakteerde ons op wel een bijzonder plaatje: zijn bek ging
wagenwijd open en we keken gewoon in zijn bek. Wat een tanden en tong.
Wat verderop stond een groepje olifanten precies op onze weg. We durfden er niet langs.
Er stond er eentje wel erg te klapperen met zijn oren. Terwijl we stonden te wachten,
kwam er een vrachtwagen ons achterop.
Deze ging ons voorbij. Bij de olifanten stopte hij even, gaf toen gas en ging verder. Wij er
snel achteraan. De olifanten stonden met wapperende oren te tetteren. We waren blij dat
we er voorbij waren. Het was toch even een angstig moment. Ze waren duidelijk boos.
We kwamen een gids tegen. Hij vertelde dat er 5 km verder leeuwen met jongen liepen.
Dat wilden we zien. Maar helaas, we hebben ze niet kunnen vinden.
Wel kwamen we bij een prachtige lagoon, Xini Lagoon.
Daar liep van alles rond: zebra’s, bokjes, hartenbeesten, buffels, wildebeesten, maar
helaas, ook hier geen leeuwen.
Na de uitgang van het park, kregen we een heel slechte weg. Weer diep, rul zand met
richels als wasbordjes, kuilen en gaten.
Wat waren we blij dat we op asfalt terecht kwamen en niet meer door elkaar geschud
werden.
Tegen half vier op de camping waar we maar eerst eens gingen lunchen. We hadden na
ons ontbijt om acht uur niet weer gegeten.
Het restaurant was keurig netjes en we aten met smaak onze sandwiches. Hier gaan we
uiteraard vanavond lekker eten.
Woensdag 5 oktober. Van Xakanaxa naar Third Bridge
Om half zes eruit. Gauw aankleden, beetje water in’t gezicht, tanden poetsen en toen naar
het botenhuis.
De boot lag al klaar en onder een opkomend zonnetje het water op.
Er was niet zo heel veel te zien. Gelukkig wel wat nijlpaarden, maar veel meer dan hun
kop kregen we niet te zien.
Een paar visarenden, wat olifanten en wat hertjes.
Om acht uur aan het ontbijt.
Wat nu weer?
Vandaag is het maar een klein stukje naar Third Bridge. 20 km!
Tegen half tien op pad. We hebben geluk. Een hele kudde olifanten met jongen steken de
weg over! Een formidabel gezicht.
We vervolgen onze weg. We moeten door een diep zandspoor. Eddy wil gas geven, maar
er gebeurt niets. Wat hij ook probeert, de auto gaat niet meer vooruit!
Daar staan we dan weer! Wat nu?
Weer de motorkap open en interessant staan kijken.
Natuurlijk weten we niks. Na wat gepruts deed de auto het weer.
We besluiten om terug te rijden naar de ingang van de camping. Misschien is daar iemand
die er wel verstand van heeft.
En inderdaad er was wel een mannetje die er verstand van had. Er was iets met de
brandstofpomp. Waarschijnlijk was er een luchtbel ontstaan. Het mannetje pompte met zijn
mond wat diesel omhoog! Bah! 😬😬😬😬
Maar hij wist precies wat te doen. Na een proefritje werd de auto goedgekeurd en konden
we weer gerust op weg. Hopen we!
Maar inderdaad we konden weer voluit op weg.
Inmiddels was het al wat laat en bloedheet, waarschijnlijk zo’n 40 graden.
De weg was moeilijk, los zand, bulten en gaten. Gehobbel en geschud. Soms was het
alsof we op zee zaten.
We bereikten the 4th Bridge. Een brug gemaakt van boomstammetjes. Het zag er allemaal
erg gammel uit. We stapten eerst maar eens uit om poolshoogte te nemen. Het leek wel te
kunnen. Eddy had er alle vertrouwen in. Ik liep er wel overheen. Het ging gelukkig goed.
Maar Bart en Henriette zagen het niet zitten. Iets verder op lag nog een brug. Zij daar naar
toe. Maar deze was afgesloten. Gelukkig hoefden ze niet terug want iets verderop konden
ze nog door het water.
Na enige vertraging konden we weer verder.
Vlak voor de camping bereikten we de 3rd Bridge. Dat was even slikken. Eerst moest je
weer over boomstammetjes. En dan dook je zo het water in. Tja, terug had geen zin, dus
dapper de gevaren getrotseerd en rijden maar.
Over de boomstammen ging het nog redelijk. Dan het water in, op de bodem lagen ook
boomstammen, je voelde ze onder de auto rollen. We schudden heen en weer, doken een
soort gat in, het water bereikte bijna de motorkap. Mijn maag zat in mijn keel, gaat dit
goed?
Maar de auto ging gelukkig weer omhoog en we bereikten veilig de overkant.
Ook Bart en Henriette kwamen netjes aan de overkant.
Iets verderop was het kantoortje van de camping. Om één uur konden we ons lekker
installeren. Helaas was er deze middag geen boottochtje meer vrij.
Tot onze verbazing kwam tegen half vier een gids bij ons om te melden dat we toch om
vier uur een tochtje konden maken.
Dat maar gedaan. We zagen prachtige vogels, olifanten tot het middel in het water al
etend aan het riet. Maar het mooiste was toch een leguaan, zonnend op een hoopje gras.
We bleven stil wachten tot hij het water in gleed. Wat een machtig beest.
’s Avonds nog een poosje bij het kampvuur gezeten. Onder het genot van allerlei dierlijke
geluiden om ons heen.
Dinsdag 4 oktober, van Maun naar Xakanaxa
Vandaag een stuk van 120 km, waar van zo’n 100 over zand. Dat duurt zeker vier uur.
Xakanaxa ligt in een puntje van het Moremigebied, een onderdeel van de Okavango delta.
De hele delta beslaat 4871 km2. Het Moremigebied beslaat hiervan een derde gedeelte.
Hier leven olifanten, giraffen, apen, leeuwen, chita’s en luipaarden. Ook zijn er vreselijk
veel vogels.
Direct na Maun een kleine goed te berijden zandweg op. Daarna nog even asfalt en toen
kwamen we weer op zand.
Eerst maar weer stoppen om de bandenspanning naar beneden te brengen.
Achter ons stopten een paar Duitsers. Ook zij brachten de bandenspanning op 1.8!
Bij Bart ging het niet zo goed, maar de Duitsers waren zo vriendelijk om Bart te helpen.
Ze hadden een wat betere, snellere en nieuwere auto dan ons, ze waren dan ook in een
mum van tijd verdwenen.
De weg zat vol hobbels, kuilen, gaten en heel veel mul zand, waarin je dan het spoor van
je voorganger maar volgde.
Dat was vaak de beste manier om niet vast te komen zitten.
Helaas zagen we onderweg weinig wild. Op het eind zagen we wat zebra’s en weer wat
zwijntjes. Die zijn zo leuk, ze lopen heel hard met hun staartje parmantig omhoog.
Tegen één uur over op de camping.
Zo’n natuurcamping stelt niet veel voor. Een toiletgebouw met twee toiletten en soms een
warme douche.
Op deze camping waren tien plekken. Je moet van te voren reserveren en betalen.
Dat hadden wij door een reisbureautje in Maun laten regelen.
We wisten al dat we plek zes hadden. Een plek vlakbij het toiletgebouw, met warme
douches! ☺ ☺
Helaas maakt iedereen daar natuurlijk gebruik van, sommige kwamen zelfs met de auto!
😳😳
Bij de kreek kon je met een bootje het water op. Helaas was er voor vandaag niets
mogelijk. Balen.
Maar morgenvroeg zouden we wel om zes uur nog een tocht kunnen maken van twee uur.
Dat maar afgesproken.
Ook de twee Duitsers waren gearriveerd en hadden belangstelling om morgenvroeg met
ons mee te gaan. Ze waren van harte welkom.
Na een braai met boerewors, wat zijn die toch heerlijk!, en een lekker wijntje, nog even bij
een vuurtje gezeten. Op tijd naar bed.
De Kalahari leeuw
Nog een filmpje van onze Kalahari leeuw met de opkomende zon.
Maandag 3 oktober. Maun.
Vandaag een luie dag. Na het ontbijt eerst even naar het reisbureautje waar we onze
overnachtingen hebben geboekt.
Helaas is Tara er niet. We geven het sleutelhangertje met klompjes aan een van de andere
dames en slaan dan wijn en bier in.
Henriette en ik gaan naar de Spar voor de boodschappen en Eddy en Bart gaan naar de
garage voor een nieuwe band. We moeten wel weer een reserveband.
De band kost ons omgerekend € 90,00 dat valt ons niet tegen.
Nog even diesel getankt en we kunnen morgen weer verder.
De rest van de dag is bedoeld voor een wasje, luieren en lezen.
Zondag 2 oktober. Naar Maun.
Na een rusteloze nacht er om zes uur.
Het heeft de hele nacht gestormd. Gelukkig is de wind gaan liggen.
Na een snel ontbijt op pad.
We moeten 60 km rijden over zand tot de ingang van het park.
Het landschap is eentonig, hoge graspollen, hier en daar een boompje en verder een
eindeloze vlakte.
Zo nu en dan zien we nog vossen en onyxen.
Eindelijk zien we de poort.
We hebben er 3 uur over gedaan! Na wat formaliteiten kunnen we doorrijden, Eddy maakt
een bocht, rijdt over een richeltje en pats: lekke band.
Meteen zo plat als een dubbeltje.
We hadden geluk: een Botswaan met vrouw en zoon stonden voor de gate hout te
verkopen. Hij bood meteen hulp aan. We gaven zijn vrouw onze drie diesel jerrycans, die
hadden we nu niet meer nodig. Wat was ze daar blij mee!
Al snel hadden we de band gewisseld en vulden onze tank met de laatste jerrycan diesel.
Ook deze jerrycan ging naar haar. Ze was er duidelijk verguld mee.
We gaven de man 100 Pulla. Zijn dag was zeker goed, ook al zou hij geen hout meer
verkopen!
We konden op dit moment kiezen een lange grafelweg van 90 km of een zandweg van 45
km. Volgens een paar passanten, was dit laatste perfect te doen.
Dus kozen we voor zand van 45 km.
Die viel goed tegen! Er zaten een paar akelige gaten en kuilen in. Met pijn en moeite
kwamen we daar doorheen. Wat waren we blij dat we na 45 km om twee uur weer op
asfalt kwamen. 45 km in meer dan twee uur!
Wat heerlijk na zes dagen zand.
We moesten nog drie uur rijden naar Maun.
Maar het schoot nu lekker op.
Wel oppassen geblazen.
Langs de kant van de weg stikt het van de geiten, koeien en ezels.
Ze grazen in de berm, steken zo de weg over of blijven midden op de weg staan.
Doodeng!
Helaas zagen we een dode geit, een klein geitje en een dode hond op de weg liggen. Ook
geen wonder, je mag op deze weg 120 rijden en dat doen de Botswanen ook!
Om half komen we aan in Maun. Gauw een paar boodschapjes voor het ontbijt en dan
naar de camping.
De camping ligt bij een lodge aan de rivier.
We hebben een mooie plek aan het water onder de bomen.
’s Avonds uit eten in het restaurant. Je kunt a la carte eten, maar van de zes
hoofdgerechten, hebben ze er drie niet. Ook het voorgerecht, dat we wilden bestellen, is er
niet.
Helaas, ook geen desserts!
Maar het hoofdgerecht smaakte, gelukkig, uitstekend.
Gast aan tafel
Zaterdag 1 oktober, van Passarge Valley naar Leopard Pan.
Vroeg wakker, al om zes uur. Geen wonder na elf uur slaap!
Afgelopen nacht verschillende geluiden gehoord van zowel de jackhals als de vosjes.
Helaas geen leeuw!
We ontbijten op ons dooie akkertje.
We zijn net op weg als we op nog geen vijf meter voor ons een prachtige giraffe tegen een
boom zien staan.
Wat heeft dat beest toch een prachtige schutkleur, je zou dat niet zeggen met al die
blokjes, maar toch!
Even later zien we er weer een paar met jong.
Wat schitterend.
Ook de vosjes laten zich weer zien en rennen snel weg van onze auto.
Er zijn verschillende soorten: de silwervos, beetje schuw maar wel een echte vos. De
bakoorvos. Minder schuw met hele grote oren. Ze eten alleen maar insecten.
Het zijn schitterende beesten.
Het was weer genieten deze tocht met heel veel giraffes, kori bustards, vosjes, jackhalzen
enz.
Vlak voor onze campingplek kunnen we nog naar een waterhole.
Als we daar aankomen zien we alleen maar een groep onyxen met twee jonkies.
Verder niets! Tot we goed kijken: er ligt zowaar een leeuw onder de bomen in de schaduw
heerlijk te pitten. Hij let totaal niet op ons. Hij heeft zijn buikje lekker vol.
We rijden dichterbij hem! Hij reageert nauwelijks, één oogje open en dan weer dicht.
We wachten nog even maar er gebeurt niets.
We gaan terug naar onze campingplek voor de wat late lunch en installeren ons.
Er is nog één dag te gaan.
We zitten in het zand, we lopen door zand, we eten bijna zand, onze oren zitten vol zand,
onze schoenen en sokken zitten vol zand. We zijn bijna zand.
We krijgen er een beetje genoeg van en beginnen naar een warme douche te verlangen.
We besluiten om onze tocht met één dagje in te korten en naar Maun te gaan.
Daar willen we nog erg graag de Okavanga in. Die mogelijkheid biedt zich nu aan.
Maar eerst zitten we nog op Leopard Pan met heel veel wespen om ons heen!
Zo verschrikkelijk veel dat ik de camper in vlucht! Ben een betje allergisch! Als ik gestoken
word, heb ik daar dagen pijn van. Niet zo’n fijn vooruitzicht!
Tegen vijf uur begint het te betrekken, de lucht wordt grijs. In de verte begint het te
rommelen. Zo nu en dan voelen we spetters. We zetten de luifel uit, zodat we in ieder
geval droog kunnen koken.
We bakken pannenkoeken, die zijn tenminste zo klaar.
Om zeven uur is het al donker en onweert en waait het behoorlijk.
We duiken ons bed maar weer in.
Het duurt lang voordat we de slaap kunnen vatten, het stormt om ons heen maar het
regent en onweert niet meer.
Vrijdag 30 sept. Van Phokoje naar Passarge Valley Pan.
Vandaag een rustig dagje. We hoeven maar 60 km en het weggetje door het park is
redelijk goed.
Het is heel erg warm. We doen rustig aan. Helaas is er onderweg weinig te zien.
We zijn al bijna op ons camp, als we verrast worden door de aanblik van vijf giraffes.
Het is een echte giraffenfamilie, vader, moeder en drie kindjes. Twee oudere en nog een
jonkie. Een prachtig gezicht, deze familie onder een grote boom.
Even later zien we na drie uur rijden onze kampeerplek.
Een schitterende plek met een gigantisch uitzicht.
We luieren wat en zitten om half zes aan de wraps. Wat kun je toch nog lekker eten maken
in de wildernis.
Eerst de wraps een beetje warmen in de koekenpan. Dan een prutje maken van paprika,
ui en mais. Beetje kruiden. Wraps vullen, oprollen, in de koekenpan met wat kaas en
warmen en smelten. En dan smullen maar.
Weer om zeven uur naar bed.
Donderdag 29 sept. Piper Pan.
Vannacht om twee uur wakker van gebrul. Een leeuw! Wij eruit! Maar natuurlijk is er in het
donker niets te zien. We horen hem wel, maar we zien hem niet.
We gaan maar weer liggen. Om vier uur horen we hem weer. Maar het is nog steeds
donker, dus heeft het geen zin om eruit te gaan.
Tegen half zes horen we hem weer. Het schemert al en we zien een prachtige leeuw met
zwarte manen iets verder over het pad lopen. Dan verdwijnt hij achter een bosje. Maar we
horen hem nog steeds. We wachten rustig af en even later zien we hem over de savanne
lopen. Op een gegeven moment gaat ie er zelfs bij liggen. Dan verdwijnt hij in draf met de
opgaande zon achter zich richting de waterhole.
Wat een prachtig gezicht en wat hebben we geluk!
Onze dag kan niet meer stuk.
Vandaag zouden we een rustdag houden, maar we zien dat toch niet zo zitten.
We staan zonder enig plekje van schaduw in de brandende zon. Wat moeten we hier de
hele dag doen? Een wandelingetje kan natuurlijk niet.
We besluiten om naar onze campingplek van de volgende dag te gaan.
Het is niet druk in het park, dus er zal wel plek zijn.
We breken de boel op en rijden in een rustig vaartje naar Phokoje, onze campingplek.
Er is weinig wild te zien. Wel zien we tot onze verrassing drie zilvervosjes. Prachtige
beesten met spitse oortjes. Een jakhals loopt in het veld. Wat een mooi beest. Het is net of
hij een Perzisch kleedje over zijn rug heeft.
Verder zien we de onyxen weer. Die zijn overal en ook de gemsbokjes zijn weer in volle
aantallen aanwezig.
We komen aan bij Phokoje. Als we uitstappen, komen de vliegen ons tegemoet. De plek is
klein, somber, vies en er is totaal geen uitzicht.
We zijn er niet van gecharmeerd en besluiten om nog verder te rijden tot de volgende plek.
Zeker nog een half uur rijden, maar dit is echt niets.
De volgende plek is heel wat beter en we zijn blij met onze beslissing.
We maken dit keer macaroni.
Sinds we in het park zijn, eten we rond half zes, zorgen dat we alles opgeruimd hebben
voor zeven uur en gaan dan voor donker naar bed.
We staan ook vroeg op. Meestal om half zeven. We slapen dus bijna de klok rond.
Woensdag 28 september. Van Xade naar Piper Pan.
Een tocht door het park met redelijk goede paden. Wel zand en met twee sporen alsof je
door een loipe loopt. Het is te hopen dat we geen tegenliggers tegen komen.
We gaan aardig goed, helaas is er weinig wild te zien en daar komen we tenslotte voor.
Na vier uur bereiken we Piper Pan, we rijden een heuvel over en dan ontvouwt zich een
plaatje voor onze ogen.
We zien struisvogels, twee soorten gieren, onyxen, kudu’s, hartenbeesten, bokjes, kipjes,
reigers, bijna alle beesten, die er horen te zijn.
We halen ons hart op! Wat een spektakel. Geweldig.
We maken foto’s en filmpjes.
Daarna door naar onze kampeerplek.
We vinden een prachtige plek aan de rand van de savanne. Voor ons uit zien we bokjes
en onyxen. We genieten met volle teugen.
Dit keer maken we eten op de brander. Er staat een straffe wind. We durfen geen vuurtje
te maken. Alles is kurkdroog. Je moet er niet aan denken dat hier brand ontstaat.
Om zeven uur is het donker en duiken wij het bed in.
Als het donker is, neem je geen risico. Dan kunnen er leeuwen komen, dus dan het bed
maar in.
Dinsdag 27 sept. Van Ghanzi naar Xade Campsite in het park.
WAT EEN DAG!
Vandaag er erg vroeg uit. Half vijf!!!!
Er staat ons een lange dag te wachten.
De afstand is slechts 200 km maar volgens de kaart zullen we er 8 uur overdoen!
Om kwart over zeven rijden we. We kopen in Ghanzi nog even vier broden en dan rijden
maar.
Ghanzi is de laatste plaats waar we nog boodschappen kunnen doen. Daarna verlaten we
de bewoonde wereld voor zes/zeven dagen.
Eerst nog een stukje asfalt, maar na 30 km verandert de weg in gravel/zand. Het gaat nog
redelijk en we kunnen nog met een vaartje van wel 60 km rijden.
Maar de weg wordt steeds slechter! Na 60 km bereiken we nog een paar laatste huisjes
en zien we een zanderig weggetje voor ons.
We laten lucht uit de banden en beginnen aan ons “avontuur”.
Het hobbelt en bobbelt en het zand stuift van alle kanten op. We kunnen niet harder dan
20 km/per uur.
We merken dat de thermometer van de motor erg hoog staat. Eddy rijdt wat langzamer,
maar dat helpt niet.
We hebben nog 60 km voor de boeg, als we niet verder durfen. De thermometer slaat
helemaal uit naar boven. De motor wordt veel te warm. We laten de auto stationair lopen
om de motor af te laten koelen.
We horen een raar gerommel bij de motor. Als volleerde automonteurs bekijken we met
een deskundig gezicht het interieur van de motor. Maar dat helpt natuurlijk niet!
Wel komen Eddy en Bart tot de ontdekking dat wij erg weinig koelvloeistof hebben.
Daar borrelt het met een pompend geluid. Maar wat te doen?
We hebben niets bij ons.
Gelukkig hebben we wel een slangetje bij ons. En Bart heeft wel genoeg koelvloeistof.
Eddy zuigt met het slangetje wat vloeistof op uit de auto van Bart en dat gaat in onze auto.
Maar het is veel te weinig.
We proberen het maar weer.
We rijden nog geen 3 km of we hebben hetzelfde euvel. De temperatuur is veel te hoog.
We stoppen weer en weten niet wat te doen.
Daar staan we in de middle of nowhere. Met een auto die het niet doet en met nog dikke
50 km voor de boeg. Hier komt geen ANWB!
We besluiten dat Bart en Henriette door zullen rijden naar de gate van het park. Misschien
is daar iemand die hulp kan bieden.
Niet erg leuk om hen uit te zwaaien.
Eddy en ik blijven achter. Niet zo’n fijn idee met leeuwen in de buurt.
Als er geen hulp komt, zullen we op dit smalle weggetje moeten overnachten. Gelukkig
hebben we wel water, eten en ook nog een plasfles. Je wilt hier in het donker echt niet
naar buiten!
De motor is wat afgekoeld en we proberen om toch maar weer te gaan rijden.
Dan zien we tot onze grote opluchting een vrachtwagen onze kant opkomen.
Hoe is het mogelijk, een vrachtwagen op deze weg!
Eddy gebaart de chauffeur en zijn maatje om te stoppen. Eerst is het hen niet duidelijk wat
er aan de hand is, maar als Ed de motorkap omhoog doet en wijst, begrijpen ze ons goed.
Ze vertellen dat we gewoon water bij de koelvloeistof kunnen doen. Ik kom met mijn
bidonnetje water aanzetten, maar dat is echt niet genoeg. We hebben mazzel. Ze rijden
met een grote watercontainer op de vrachtwagen. Ze hebben net water gebracht naar een
groep SAN mensen in de buurt. Er is nog iets over. Ze tappen water voor ons en gieten
het erbij!
Dan kijken ze ook naar onze radiator. Ze leggen een doek over de dop en gieten dan
steeds wat water over de radiator en de doek, net zolang tot het goed afgekoeld is. Dan
draaien ze de dop open en het blijkt dat er helemaal geen water meer in de radiator zit.
Ook deze vullen zij met water. Wat hebben wij een geluk.
We kunnen de motor starten en het gaat goed. We bedanken onze twee hulpen en geven
ze geld voor sigaretten.
We rijden weer en zijn helemaal gelukkig. Maar niet voor lang. We zijn nog geen 10 km
verder en we staan vast! En goed vast ook. Tot aan de assen. Dat wordt scheppen. Wat
een klus. We zitten van onder tot boven onder het zand en het zweet gutst ons over het
lijf. Wat wil je ook bij een temperatuur van minstens 35 graden!
Maar eindelijk was alle zand onder de auto weg. Nu nog lucht uit de banden tot 1 bar en
daar ging ie. Gelukkig. Even verder, stoppen om de banden weer op te pompen tot 1,8
bar. Goed uitkijken of er geen leeuwen aankomen!
De thermometer bleef gelukkig laag en de weg werd iets beter.
Ondertussen probeerden we steeds Bart en Henriette via de satelliettelefoon te bereiken.
Maar dat mislukte faliekant.
Het bleef spannend, maar verder ging alles goed.
Om vier uur waren we eindelijk bij de gate en zagen we Bart en Henriette staan.
Die waren vreselijk ongerust geweest, ze hadden geen hulp kunnen vinden. Geen wonder,
bij de gate woont alleen de ranger en verder niemand.
De ranger had hen beloofd dat hij na sluitingstijd, om kwart over vijf, ons weg zou gaan
slepen. Blij dat dat niet nodig was. Dan hadden we tot zeven uur moeten wachten.
En was het donker geweest.
Gelukkig waren we nu voor donker binnen. We kregen een prachtige plek onder een boom
en konden bekomen van alle emoties.
Er was, tegen alle verwachtingen in, een heerlijke warme douche.
We waren weer heerlijk opgeknapt en het duurde niet lang of we zaten achter de wijn en
heerlijk aan de braai.
Tegen zevenen naar bed.
Maandag 26 september. Van Kang naar Ghanzi.
Vandaag een lange weg over asfalt. Er staan ons geen verrassingen te wachten.
We rijden om de beurt en komen tegen drieën in Ghanzi aan. Daar tanken en onze
jerrycans vullen. Henriette en ik hebben vanmorgen ons boodschappenlijstje gemaakt voor
de komende dagen en doen onze boodschappen. Tot onze verbazing kunnen we in de
plaatselijke drankhandel geen wijn krijgen. Wel heel veel sterke drank! Blijkbaar drinken de
Botswanen veel sterke drank!
We hopen dat we op de camping nog wat kunnen krijgen.
De camping is nog zo’n 20 km verder en tot onze verrassing ergens in de middle of
nowhere. Het is een camping en hotel gerund door de SAN bevolking.
De camping stelt niet veel voor en er is ook niemand. Het hotel zit echter vol.
We eten daar het menu. Pompoensoep, stoofpotje met rijst en groenten en applecrumble
na!
Het smaakte uitstekend.
We kunnen er gelukkig wijn kopen en we slaan meteen zes flesjes rood en zes flesjes wit
in.
Dat hebben we de komende dagen wel nodig.
Zondag 25 september. Van Mabuasehube naar Kalahari Rest Camp in Kang.
Vanmorgen vroeg opgeschrikt door het gebrul van een leeuw! Als een speer uit bed en
snel de ritsen open van de raampjes. We horen wel zijn gebrul, maar zien hem helaas
niet! Bart en Henriette hebben meer geluk. Hun auto staat net iets beter richting het gebrul
en zien hem prachtig het pad aflopen!
We hebben vandaag weer een lange, zware trip voor de boeg met heel veel zand!
Het begin is redelijk te doen, maar langzamerhand wordt de weg alleen maar slechter.
We moeten voorzichtig door kuilen en gaten.
Op een gegeven moment lijkt het of een vrachtwagen zomaar wat puin op de weg heeft
gegooid. Eerst kijken waar we langs moeten. Voorzichtig door de greppel. Zo nu en dan
grote stukken steen weggooien om de weg rijklaar te maken.
Maar uiteindelijk komen we toch in Logkwabe Pan, waar het zand eindigt en het asfalt
begint. Eerst moeten we de banden oppompen. We hebben veel bekijks van de
plaatselijke jeugd.
We rijden over asfalt met heel veel potholes, gaten in de weg. Uitkijken dus.
In Hukuntsi willen we tanken, maar de twee tankstations zijn dicht, we moeten een eind
buiten het dorp. Daar is een nieuw winkelcentrum geopend met een tankstation, een bank
en een supermarkt.
De mannen gaan tanken en wij gaan geld pinnen. In de supermarkt zien we tot onze
verrassing jerrycans staan voor diesel. We kopen er meteen vier. Geweldig, nu kan onze
tocht door de Kalahari gewoon doorgaan.
We rijden door Kang en komen aan bij het Kalahari Rest Camp.
We drinken eerst wat. Iedereen is het zat.
Daarna naar onze campplek. Er zijn douches en we maken daar heerlijk gebruik van. Ook
doen we meteen een wasje. We weten niet wanneer we de kans weer krijgen om te
wassen.
In het plaatselijke restaurant eten we wat. Mijn biefstuk is taai en ik stuur hem terug, maar
de tweede is niet veel beter.
We zitten nog even bij het vuur met een wijntje.
Zaterdag 24 sept. Rustdag in Mabuasehube
Rustdag. We kunnen uitslapen!!!
Komt echter niet veel van terecht. Om zeven uur er maar uit.
Koffie zetten en genieten van het landschap.
Het is al warm en de korte broek kan meteen aan.
Heerlijk wat een weertje.
We gaan vandaag lekker relaxen, foto’s maken en alles bijwerken.
Het landschap is prachtig, maar we zien weinig beesten. Jammer.
We horen van een voorbijganger dat ze leeuwen hebben gezien. Balen, wij niet!!!
Dan volgt er de discussie hoeveel water en diesel we mee moeten nemen voor de
volgende tocht.
Vanaf Ghanzi zullen we zes dagen door de Kalahari zwerven. Een gebied zo groot als
Zwitserland en Denemarken bij elkaar.
Er is daar helemaal niets! We zullen alles zelf mee moeten nemen.
We rekenen uit hoeveel diesel we nodig zullen hebben. Onze auto rijdt 1 op 5.8 en die van
Bart en Henriette 1 op 6.
Na veel gereken komen we tot de conclusie dat we het met onze tank van 70 liever en
twee jerrycans van elk 25 liter het niet zullen redden en ook Bart en Henriette niet, terwijl
die een dubbele tank hebben.
We spreken af dat we er nog vier jerrycans bij proberen te kopen voor extra diesel. Zo
niet, dan gaan we een alternatief zoeken en maken we de tocht door de Kalahari korter.
’s Avonds tot zeven uur nog bij het vuur gezeten en daarna het bed in.
Geen Internet
De volgende 7 dagen geen internet.