Vandaag een stuk van 120 km, waar van zo’n 100 over zand. Dat duurt zeker vier uur.

Xakanaxa ligt in een puntje van het Moremigebied, een onderdeel van de Okavango delta.

De hele delta beslaat 4871 km2. Het Moremigebied beslaat hiervan een derde gedeelte.

Hier leven olifanten, giraffen, apen, leeuwen, chita’s en luipaarden. Ook zijn er vreselijk

veel vogels.

Direct na Maun een kleine goed te berijden zandweg op. Daarna nog even asfalt en toen

kwamen we weer op zand.

Eerst maar weer stoppen om de bandenspanning naar beneden te brengen.

Achter ons stopten een paar Duitsers. Ook zij brachten de bandenspanning op 1.8!

Bij Bart ging het niet zo goed, maar de Duitsers waren zo vriendelijk om Bart te helpen.

Ze hadden een wat betere, snellere en nieuwere auto dan ons, ze waren dan ook in een

mum van tijd verdwenen.

De weg zat vol hobbels, kuilen, gaten en heel veel mul zand, waarin je dan het spoor van

je voorganger maar volgde.

Dat was vaak de beste manier om niet vast te komen zitten.

Helaas zagen we onderweg weinig wild. Op het eind zagen we wat zebra’s en weer wat

zwijntjes. Die zijn zo leuk, ze lopen heel hard met hun staartje parmantig omhoog.

Tegen één uur over op de camping.

Zo’n natuurcamping stelt niet veel voor. Een toiletgebouw met twee toiletten en soms een

warme douche.

Op deze camping waren tien plekken. Je moet van te voren reserveren en betalen.

Dat hadden wij door een reisbureautje in Maun laten regelen.

We wisten al dat we plek zes hadden. Een plek vlakbij het toiletgebouw, met warme

douches! ☺ ☺

Helaas maakt iedereen daar natuurlijk gebruik van, sommige kwamen zelfs met de auto!

😳😳

Bij de kreek kon je met een bootje het water op. Helaas was er voor vandaag niets

mogelijk. Balen.

Maar morgenvroeg zouden we wel om zes uur nog een tocht kunnen maken van twee uur.

Dat maar afgesproken.

Ook de twee Duitsers waren gearriveerd en hadden belangstelling om morgenvroeg met

ons mee te gaan. Ze waren van harte welkom.

Na een braai met boerewors, wat zijn die toch heerlijk!, en een lekker wijntje, nog even bij

een vuurtje gezeten. Op tijd naar bed.

Nog een filmpje van onze Kalahari leeuw met de opkomende zon.

Leeuw met de opkomende zon

Vandaag een luie dag. Na het ontbijt eerst even naar het reisbureautje waar we onze

overnachtingen hebben geboekt.

Helaas is Tara er niet. We geven het sleutelhangertje met klompjes aan een van de andere

dames en slaan dan wijn en bier in.

Henriette en ik gaan naar de Spar voor de boodschappen en Eddy en Bart gaan naar de

garage voor een nieuwe band. We moeten wel weer een reserveband.

De band kost ons omgerekend € 90,00 dat valt ons niet tegen.

Nog even diesel getankt en we kunnen morgen weer verder.

De rest van de dag is bedoeld voor een wasje, luieren en lezen.

Na een rusteloze nacht er om zes uur.

Het heeft de hele nacht gestormd. Gelukkig is de wind gaan liggen.

Na een snel ontbijt op pad.

We moeten 60 km rijden over zand tot de ingang van het park.

Het landschap is eentonig, hoge graspollen, hier en daar een boompje en verder een

eindeloze vlakte.

Zo nu en dan zien we nog vossen en onyxen.

Eindelijk zien we de poort.

We hebben er 3 uur over gedaan! Na wat formaliteiten kunnen we doorrijden, Eddy maakt

een bocht, rijdt over een richeltje en pats: lekke band.

Meteen zo plat als een dubbeltje.

We hadden geluk: een Botswaan met vrouw en zoon stonden voor de gate hout te

verkopen. Hij bood meteen hulp aan. We gaven zijn vrouw onze drie diesel jerrycans, die

hadden we nu niet meer nodig. Wat was ze daar blij mee!

Al snel hadden we de band gewisseld en vulden onze tank met de laatste jerrycan diesel.

Ook deze jerrycan ging naar haar. Ze was er duidelijk verguld mee.

We gaven de man 100 Pulla. Zijn dag was zeker goed, ook al zou hij geen hout meer

verkopen!

We konden op dit moment kiezen een lange grafelweg van 90 km of een zandweg van 45

km. Volgens een paar passanten, was dit laatste perfect te doen.

Dus kozen we voor zand van 45 km.

Die viel goed tegen! Er zaten een paar akelige gaten en kuilen in. Met pijn en moeite

kwamen we daar doorheen. Wat waren we blij dat we na 45 km om twee uur weer op

asfalt kwamen. 45 km in meer dan twee uur!

Wat heerlijk na zes dagen zand.

We moesten nog drie uur rijden naar Maun.

Maar het schoot nu lekker op.

Wel oppassen geblazen.

Langs de kant van de weg stikt het van de geiten, koeien en ezels.

Ze grazen in de berm, steken zo de weg over of blijven midden op de weg staan.

Doodeng!

Helaas zagen we een dode geit, een klein geitje en een dode hond op de weg liggen. Ook

geen wonder, je mag op deze weg 120 rijden en dat doen de Botswanen ook!

Om half komen we aan in Maun. Gauw een paar boodschapjes voor het ontbijt en dan

naar de camping.

De camping ligt bij een lodge aan de rivier.

We hebben een mooie plek aan het water onder de bomen.

’s Avonds uit eten in het restaurant. Je kunt a la carte eten, maar van de zes

hoofdgerechten, hebben ze er drie niet. Ook het voorgerecht, dat we wilden bestellen, is er

niet.

Helaas, ook geen desserts!

Maar het hoofdgerecht smaakte, gelukkig, uitstekend.

Gast aan tafel

Brullende leeuw

Vroeg wakker, al om zes uur. Geen wonder na elf uur slaap!

Afgelopen nacht verschillende geluiden gehoord van zowel de jackhals als de vosjes.

Helaas geen leeuw!

We ontbijten op ons dooie akkertje.

We zijn net op weg als we op nog geen vijf meter voor ons een prachtige giraffe tegen een

boom zien staan.

Wat heeft dat beest toch een prachtige schutkleur, je zou dat niet zeggen met al die

blokjes, maar toch!

Even later zien we er weer een paar met jong.

Wat schitterend.

Ook de vosjes laten zich weer zien en rennen snel weg van onze auto.

Er zijn verschillende soorten: de silwervos, beetje schuw maar wel een echte vos. De

bakoorvos. Minder schuw met hele grote oren. Ze eten alleen maar insecten.

Het zijn schitterende beesten.

Het was weer genieten deze tocht met heel veel giraffes, kori bustards, vosjes, jackhalzen

enz.

Vlak voor onze campingplek kunnen we nog naar een waterhole.

Als we daar aankomen zien we alleen maar een groep onyxen met twee jonkies.

Verder niets! Tot we goed kijken: er ligt zowaar een leeuw onder de bomen in de schaduw

heerlijk te pitten. Hij let totaal niet op ons. Hij heeft zijn buikje lekker vol.

We rijden dichterbij hem! Hij reageert nauwelijks, één oogje open en dan weer dicht.

We wachten nog even maar er gebeurt niets.

We gaan terug naar onze campingplek voor de wat late lunch en installeren ons.

Er is nog één dag te gaan.

We zitten in het zand, we lopen door zand, we eten bijna zand, onze oren zitten vol zand,

onze schoenen en sokken zitten vol zand. We zijn bijna zand.

We krijgen er een beetje genoeg van en beginnen naar een warme douche te verlangen.

We besluiten om onze tocht met één dagje in te korten en naar Maun te gaan.

Daar willen we nog erg graag de Okavanga in. Die mogelijkheid biedt zich nu aan.

Maar eerst zitten we nog op Leopard Pan met heel veel wespen om ons heen!

Zo verschrikkelijk veel dat ik de camper in vlucht! Ben een betje allergisch! Als ik gestoken

word, heb ik daar dagen pijn van. Niet zo’n fijn vooruitzicht!

Tegen vijf uur begint het te betrekken, de lucht wordt grijs. In de verte begint het te

rommelen. Zo nu en dan voelen we spetters. We zetten de luifel uit, zodat we in ieder

geval droog kunnen koken.

We bakken pannenkoeken, die zijn tenminste zo klaar.

Om zeven uur is het al donker en onweert en waait het behoorlijk.

We duiken ons bed maar weer in.

Het duurt lang voordat we de slaap kunnen vatten, het stormt om ons heen maar het

regent en onweert niet meer.

Vandaag een rustig dagje. We hoeven maar 60 km en het weggetje door het park is

redelijk goed.

Het is heel erg warm. We doen rustig aan. Helaas is er onderweg weinig te zien.

We zijn al bijna op ons camp, als we verrast worden door de aanblik van vijf giraffes.

Het is een echte giraffenfamilie, vader, moeder en drie kindjes. Twee oudere en nog een

jonkie. Een prachtig gezicht, deze familie onder een grote boom.

Even later zien we na drie uur rijden onze kampeerplek.

Een schitterende plek met een gigantisch uitzicht.

We luieren wat en zitten om half zes aan de wraps. Wat kun je toch nog lekker eten maken

in de wildernis.

Eerst de wraps een beetje warmen in de koekenpan. Dan een prutje maken van paprika,

ui en mais. Beetje kruiden. Wraps vullen, oprollen, in de koekenpan met wat kaas en

warmen en smelten. En dan smullen maar.

Weer om zeven uur naar bed.

Vannacht om twee uur wakker van gebrul. Een leeuw! Wij eruit! Maar natuurlijk is er in het

donker niets te zien. We horen hem wel, maar we zien hem niet.

We gaan maar weer liggen. Om vier uur horen we hem weer. Maar het is nog steeds

donker, dus heeft het geen zin om eruit te gaan.

Tegen half zes horen we hem weer. Het schemert al en we zien een prachtige leeuw met

zwarte manen iets verder over het pad lopen. Dan verdwijnt hij achter een bosje. Maar we

horen hem nog steeds. We wachten rustig af en even later zien we hem over de savanne

lopen. Op een gegeven moment gaat ie er zelfs bij liggen. Dan verdwijnt hij in draf met de

opgaande zon achter zich richting de waterhole.

Wat een prachtig gezicht en wat hebben we geluk!

Onze dag kan niet meer stuk.

Vandaag zouden we een rustdag houden, maar we zien dat toch niet zo zitten.

We staan zonder enig plekje van schaduw in de brandende zon. Wat moeten we hier de

hele dag doen? Een wandelingetje kan natuurlijk niet.

We besluiten om naar onze campingplek van de volgende dag te gaan.

Het is niet druk in het park, dus er zal wel plek zijn.

We breken de boel op en rijden in een rustig vaartje naar Phokoje, onze campingplek.

Er is weinig wild te zien. Wel zien we tot onze verrassing drie zilvervosjes. Prachtige

beesten met spitse oortjes. Een jakhals loopt in het veld. Wat een mooi beest. Het is net of

hij een Perzisch kleedje over zijn rug heeft.

Verder zien we de onyxen weer. Die zijn overal en ook de gemsbokjes zijn weer in volle

aantallen aanwezig.

We komen aan bij Phokoje. Als we uitstappen, komen de vliegen ons tegemoet. De plek is

klein, somber, vies en er is totaal geen uitzicht.

We zijn er niet van gecharmeerd en besluiten om nog verder te rijden tot de volgende plek.

Zeker nog een half uur rijden, maar dit is echt niets.

De volgende plek is heel wat beter en we zijn blij met onze beslissing.

We maken dit keer macaroni.

Sinds we in het park zijn, eten we rond half zes, zorgen dat we alles opgeruimd hebben

voor zeven uur en gaan dan voor donker naar bed.

We staan ook vroeg op. Meestal om half zeven. We slapen dus bijna de klok rond.

Een tocht door het park met redelijk goede paden. Wel zand en met twee sporen alsof je

door een loipe loopt. Het is te hopen dat we geen tegenliggers tegen komen.

We gaan aardig goed, helaas is er weinig wild te zien en daar komen we tenslotte voor.

Na vier uur bereiken we Piper Pan, we rijden een heuvel over en dan ontvouwt zich een

plaatje voor onze ogen.

We zien struisvogels, twee soorten gieren, onyxen, kudu’s, hartenbeesten, bokjes, kipjes,

reigers, bijna alle beesten, die er horen te zijn.

We halen ons hart op! Wat een spektakel. Geweldig.

We maken foto’s en filmpjes.

Daarna door naar onze kampeerplek.

We vinden een prachtige plek aan de rand van de savanne. Voor ons uit zien we bokjes

en onyxen. We genieten met volle teugen.

Dit keer maken we eten op de brander. Er staat een straffe wind. We durfen geen vuurtje

te maken. Alles is kurkdroog. Je moet er niet aan denken dat hier brand ontstaat.

Om zeven uur is het donker en duiken wij het bed in.

Als het donker is, neem je geen risico. Dan kunnen er leeuwen komen, dus dan het bed

maar in.

WAT EEN DAG!

Vandaag er erg vroeg uit. Half vijf!!!!

Er staat ons een lange dag te wachten.

De afstand is slechts 200 km maar volgens de kaart zullen we er 8 uur overdoen!

Om kwart over zeven rijden we. We kopen in Ghanzi nog even vier broden en dan rijden

maar.

Ghanzi is de laatste plaats waar we nog boodschappen kunnen doen. Daarna verlaten we

de bewoonde wereld voor zes/zeven dagen.

Eerst nog een stukje asfalt, maar na 30 km verandert de weg in gravel/zand. Het gaat nog

redelijk en we kunnen nog met een vaartje van wel 60 km rijden.

Maar de weg wordt steeds slechter! Na 60 km bereiken we nog een paar laatste huisjes

en zien we een zanderig weggetje voor ons.

We laten lucht uit de banden en beginnen aan ons “avontuur”.

Het hobbelt en bobbelt en het zand stuift van alle kanten op. We kunnen niet harder dan

20 km/per uur.

We merken dat de thermometer van de motor erg hoog staat. Eddy rijdt wat langzamer,

maar dat helpt niet.

We hebben nog 60 km voor de boeg, als we niet verder durfen. De thermometer slaat

helemaal uit naar boven. De motor wordt veel te warm. We laten de auto stationair lopen

om de motor af te laten koelen.

We horen een raar gerommel bij de motor. Als volleerde automonteurs bekijken we met

een deskundig gezicht het interieur van de motor. Maar dat helpt natuurlijk niet!

Wel komen Eddy en Bart tot de ontdekking dat wij erg weinig koelvloeistof hebben.

Daar borrelt het met een pompend geluid. Maar wat te doen?

We hebben niets bij ons.

Gelukkig hebben we wel een slangetje bij ons. En Bart heeft wel genoeg koelvloeistof.

Eddy zuigt met het slangetje wat vloeistof op uit de auto van Bart en dat gaat in onze auto.

Maar het is veel te weinig.

We proberen het maar weer.

We rijden nog geen 3 km of we hebben hetzelfde euvel. De temperatuur is veel te hoog.

We stoppen weer en weten niet wat te doen.

Daar staan we in de middle of nowhere. Met een auto die het niet doet en met nog dikke

50 km voor de boeg. Hier komt geen ANWB!

We besluiten dat Bart en Henriette door zullen rijden naar de gate van het park. Misschien

is daar iemand die hulp kan bieden.

Niet erg leuk om hen uit te zwaaien.

Eddy en ik blijven achter. Niet zo’n fijn idee met leeuwen in de buurt.

Als er geen hulp komt, zullen we op dit smalle weggetje moeten overnachten. Gelukkig

hebben we wel water, eten en ook nog een plasfles. Je wilt hier in het donker echt niet

naar buiten!

De motor is wat afgekoeld en we proberen om toch maar weer te gaan rijden.

Dan zien we tot onze grote opluchting een vrachtwagen onze kant opkomen.

Hoe is het mogelijk, een vrachtwagen op deze weg!

Eddy gebaart de chauffeur en zijn maatje om te stoppen. Eerst is het hen niet duidelijk wat

er aan de hand is, maar als Ed de motorkap omhoog doet en wijst, begrijpen ze ons goed.

Ze vertellen dat we gewoon water bij de koelvloeistof kunnen doen. Ik kom met mijn

bidonnetje water aanzetten, maar dat is echt niet genoeg. We hebben mazzel. Ze rijden

met een grote watercontainer op de vrachtwagen. Ze hebben net water gebracht naar een

groep SAN mensen in de buurt. Er is nog iets over. Ze tappen water voor ons en gieten

het erbij!

Dan kijken ze ook naar onze radiator. Ze leggen een doek over de dop en gieten dan

steeds wat water over de radiator en de doek, net zolang tot het goed afgekoeld is. Dan

draaien ze de dop open en het blijkt dat er helemaal geen water meer in de radiator zit.

Ook deze vullen zij met water. Wat hebben wij een geluk.

We kunnen de motor starten en het gaat goed. We bedanken onze twee hulpen en geven

ze geld voor sigaretten.

We rijden weer en zijn helemaal gelukkig. Maar niet voor lang. We zijn nog geen 10 km

verder en we staan vast! En goed vast ook. Tot aan de assen. Dat wordt scheppen. Wat

een klus. We zitten van onder tot boven onder het zand en het zweet gutst ons over het

lijf. Wat wil je ook bij een temperatuur van minstens 35 graden!

Maar eindelijk was alle zand onder de auto weg. Nu nog lucht uit de banden tot 1 bar en

daar ging ie. Gelukkig. Even verder, stoppen om de banden weer op te pompen tot 1,8

bar. Goed uitkijken of er geen leeuwen aankomen!

De thermometer bleef gelukkig laag en de weg werd iets beter.

Ondertussen probeerden we steeds Bart en Henriette via de satelliettelefoon te bereiken.

Maar dat mislukte faliekant.

Het bleef spannend, maar verder ging alles goed.

Om vier uur waren we eindelijk bij de gate en zagen we Bart en Henriette staan.

Die waren vreselijk ongerust geweest, ze hadden geen hulp kunnen vinden. Geen wonder,

bij de gate woont alleen de ranger en verder niemand.

De ranger had hen beloofd dat hij na sluitingstijd, om kwart over vijf, ons weg zou gaan

slepen. Blij dat dat niet nodig was. Dan hadden we tot zeven uur moeten wachten.

En was het donker geweest.

Gelukkig waren we nu voor donker binnen. We kregen een prachtige plek onder een boom

en konden bekomen van alle emoties.

Er was, tegen alle verwachtingen in, een heerlijke warme douche.

We waren weer heerlijk opgeknapt en het duurde niet lang of we zaten achter de wijn en

heerlijk aan de braai.

Tegen zevenen naar bed.