Weer een vroege ochtend. Om half zes staan we weer voor de poort van het park.
Het is nog wat fris.
Vandaag is het voor Henriëtte en mij de laatste drive. Vanmiddag gaan Bart en Eddy nog weer naar de  vogelhut van gisteren en morgenvroeg naar een vogelhut, die Henri ons vandaag zal laten zien. Gelukkig is die hut minder erg. Je hoeft niet door een tunnel en je stapt meteen het kamertje in. Maar ook deze is klein, de ramen kunnen niet open en er is ook geen open dak. Het blijft een benauwd hokje. Deze vind ik minder erg dan die van gisteren, maar ik wil er geen drie uur in zitten. Ook Henriette wil dit niet. Wij besluiten om morgen lekker thuis te blijven, ondanks het aanbod van Henri dat hij ons dan wel rond wil rijden.
Vanmorgen brengt hij ons weer naar de wilde honden. Ze hebben een kadaver waar ze mee aan het eten zijn. Het is een onsmakelijk gezicht. Drie, vier honden die aan een karkas zitten te trekken
De rest heeft zijn buikje al vol en liggen uit te buiken.
We zien nog weer mooie plekjes en weer olifanten. Dit keer een hele grote. Echt de baas van het stel. Hele bomen worden door hen omgetrokken om maar aan de blaadjes te kunnen komen.
Het park ligt bezaaid met omgetrokken bomen. Er wordt een beetje van gegeten en de rest laten ze liggen.
Zonde. Ze worden op dit moment bijgevoederd omdat het veel te lang al veel te droog is en de beesten te weinig voedsel kunnen vinden.
Na een prachtige tocht van vier uur, waar we vreselijk veel hebben gezien, nemen Henriette en ik afscheid van Henri.
Om half elf eindelijk aan het ontbijt.
’s Middags een beetje aangeklooid, wat opgeruimd, wasje gedaan, dagboekje bijhouden en samen even het kamp rondgewandeld en Bart en Eddy weer naar de vogelhut.

Om kwart voor vijf gaat de wekker. Is dit vakantie? 😝😝😝😝
Om kwart over vijf rijden we weg. Henri staat al klaar.
Henri gaat op zoek naar de cheeta. Deze is gechipt. Daardoor is hij te traceren. Maar het blijft moeilijk om hem te vinden.
Op een gegeven moment stapt Henri uit de auto en loopt met zijn “wichelroede” het struikgewas in. Heel spannend allemaal. Als hij terug komt, vertelt hij dat de cheeta is gevonden.
Hij rijdt met zijn jeep dwars door de struiken en dan op een open plek zien we de cheeta liggen. Wat een prachtig beest! We naderen hem tot zo’n vijf meter en hij blijft rustig liggen. Hij heeft zijn buik vol gegeten en is niet in ons geïnteresseerd. Eddy mag van Henri de auto uit om de cheeta van de andere kant te kunnen fotograferen. Best eng, maar voor Ed een unieke kans.
Van alle kanten wordt de cheeta op de foto gezet en hij blijft er heerlijk bij liggen. Je hebt bijna de neiging om hem te aaien, het is gewoon onze Whopper.
Maar schijn bedriegt, zien we een half uurtje later. We komen bij een vrouwtjes cheeta die van Henri een groot stuk vlees krijgt. We zien zijn tanden en klauwen en zien hoe zij met een greep het vlees pakt en er mee van door gaat. Wat een geweld en wat een prachtig gezicht.
Opeens tellen we wel 14 gieren in de lucht. Henri voert ons naar een plek waar drie kadavers liggen. Daar zijn wel 20 gieren aan het vreten. Helaas drukt Henri per ongeluk op de claxon en stijgen er opeens alle gieren de lucht in. Jammer, maar wat een prachtig gezicht, zo’n 40 gieren in de lucht.
Weer zien we alle prachtige dieren van het park. We zien een hele familie giraffe. Prachtig.
Henri heeft alle tijd. Eigenlijk zou de drive om half negen afgelopen moeten zijn, maar hij blijft door het park rijden en laat ons van alles zien. Helaas is de luipaard niet te vinden, maar we hebben een unieke ochtend gehad.
Na de tocht even naar Mkuze voor een paar boodschapjes.
Daarna eindelijk aan het ontbijt met koffie. Daar waren we echt aan toe!
Het is drukkend warm. Wel 35 graden, schatten we.
’s Middags gaan we naar een vogelhut, waar je ongestoord vogels kunt zien en fotograferen.
Eerst moet je door een buis van ongeveer 30 meter en daarna kom je in een smal kamertje, dat helemaal afgesloten is. Er is wel airco, maar het is er heel laag en erg benauwd. Ik kan er nauwelijks in staan, de anderen al helemaal niet! Ik krijg meteen een aanval van claustrofobie en zie het absoluut niet zitten om hier drie uur in te verblijven!
Het liefst wil ik meteen weer weg. En ook Henriette voelt zich niet bepaald prettig in dit benauwde kamertje. Gelukkig is dat op te lossen. Bart en Eddy blijven en Henri brengt ons terug naar onze huisjes.
Wat een opluchting. Ik ben blij dat ik weer uit dat kamertje en door die buis ben. Gauw weg. Henri brengt ons in zijn open jeep naar de huisjes. We zijn hem erg dankbaar dat ie dat heeft willen doen.
Ondertussen is het weer aan het veranderen. De lucht wordt van blauw naar geel/groen en we zien wolken rondom de bergen. Het ziet er dreigend uit. We zijn niet blij met dit weer, want er zit onweer in de lucht en daar zijn Henriette en ik verschrikkelijk bang voor. Tegen half vijf wordt het echt dreigender en besluiten we om naar binnen te gaan. Het is een verschrikkelijk onweer. De bliksem komt van drie kanten en je ziet de schichten van de hemel loodrecht naar beneden gaan. Soms vertakt het zelfs nog. Het dondert boven ons hoofd en we houden elkaar vast en schreeuwen het soms uit van angst! Waar blijven onze mannen?
Gelukkig begint het wel te regenen. Dan lijkt het al weer wat anders. Maar het blijft maar donderen en bliksemen. Niet leuk. Tegen half zes wordt het eindelijk wat minder en komen ook Bart en Eddy thuis. We drinken er maar een wijntje op! 😀😀😀

Dag allemaal, we hebben slecht en weinig WiFi hier. We hebben al veel mooie dingen gezien. De foto’s en verhalen volgen nog 😄

Vroeg eruit. We gaan voor een ochtend safari. Zonder ontbijt om zes uur op pad. Gelukkig waren we alleen met ons vieren, waardoor we vaker even konden stoppen en om uitleg vragen.
Het was op zich een mooie tocht, maar echt veel bijzonders hebben we niet gezien. Wat zebra’s en giraffen. Het was eerst nog wat fris, maar toen we om negen uur terug waren, was het al weer behoorlijk heet.
Na een goed ontbijt, de boel ingepakt. Weer werden we verrast door een aap. Voordat we er erg in hadden, was een aap in de auto en ging er vandoor met een appel.
Hoog in de boom zat ie van  onze appel te genieten!
Vandaag gingen we verder naar Zimanga Game Reserve. Een park speciaal voor fotografen. Ze hebben daar speciale fotohutten.
De reis er naar toe, ging behoorlijk vlot en tegen twee uur arriveerden we in Mguze, waar we eerst boodschappen gingen doen. De eerste drie dagen moesten we zelf koken, tenzij we met de auto 10 km verder rijden. daar was wel een goed restaurant. Het was bloedje heet, we schatten wel zo’n 35 graden. de beslissing om vanavond uit eten te gaan, was dan ook al gauw genomen.
Bij Zimanga worden we opgewacht door Henri, onze persoonlijke begeleider tijdens de safari’s. We reden naar een prachtig buitenverblijf met een knots van een tuin er omheen. Maar daar logeerden we helaas niet. We moesten daar alleen de auto parkeren.  Bleek dat we meteen op safari zouden gaan. Daar hadden we natuurlijk helemaal niet op gerekend. we hadden boodschappen in de auto, die we eerst naar ons huisje wilden brengen en we hadden ook nog helemaal niet geluncht.
Gelukkig konden we een nieuwe afspraak maken. We gingen eerst naar ons huisje, de boel weg brengen en zouden om half vier terug komen voor de safari.
Ons huisje lag op een totaal ander terrein, zo’n kwartiertje rijden van Zimanga Park.
Tot onze verrassing kregen we elk een huisje. Prachtig ingericht met een mooie badkamer en een buitendouche. Op de veranda stond een eettafel met vier stoelen en er was een buitenkeuken.
Zo snel als we konden reden we terug naar Henri.
We hadden een auto voor 10 personen met ons vieren. Mooi de ruimte, zodat we prachtig konden fotograferen en alles van alle kanten konden bekijken.
Het was een prachtig landschap. Weer totaal anders dan in Ithala en ook totaal anders vergeleken met vorig jaar.
Het was er erg droog en de aarde donkerrood van de droogte. De olifanten en de neushoorns zagen rood van het stof. Eerst ging Henri op zoek naar een Cheeta. Maar die kon hij helaas niet vinden. Wel bracht hij ons bij een koppel wilde honden. Die hadden we nog nooit gezien. De volwassenen hadden de grootte van een herdershond, maar dan met nog scherpere tanden. De oren waren rond en niet spits zoals bij onze huishonden.
We konden er vlakbij komen en we mochten zelfs uit de auto om foto’s te kunnen maken.
Het was een roedel met 14 jongen. Henri vertelde ons dat er straks wat honden naar andere parken zullen worden gebracht. Omdat er nu te veel zijn en dat is voor de wildstand niet goed.
Je wilt niet graag zien hoe 14 honden een buffel aanvallen. Ze zijn al aan het eten terwijl het dier nog leeft. Een afschuwelijk gezicht. Het lijken leuke honden maar dat zijn ze dus beslist niet.
Omdat ze aardig volgevreten waren, konden we ze tot zo’n vijf meter benaderen anders kun je beter bij ze uit de buurt blijven.
Henri liet ons veel zien: buffels, olifanten, giraffen, kudu’s, alles was aanwezig in dit park, behalve de leeuwen. Hij nam alle tijd, draaide de auto steeds zodanig dat we van allerlei uitvalshoeken konden fotograferen.
Helaas liet de cheeta en de luipaard zich niet zien. Maar we genoten van de heerlijke rit, de beesten en de informatie en het warme weer.
Om half zeven weer terug bij onze auto en gauw terug naar de huisjes. Gauw douchen en omkleden en op weg naar Mountain Ghost Inn.
Eerst naar Mkuze, dwars door het dorp en de borden volgen. Het hotel/restaurant lag wat buitenaf. We komen langs een Spa maar rijden door. We komen steeds verder van het dorp af en steeds meer in het donker. Dit is niet goed!!!!! 😳😳😳😳😳😳
We keren op een donker landweggetje.
En zien dan bij het terug rijden dat de Spa ook het gezochte restaurant is, gelukkig. We zagen ons echt niet meer koken bij het huisje.
We eten er prima.

Om negen uur naar het restaurant voor het ontbijt. Het belooft een warme dag te worden.  Als we allemaal onze toast op tafel hebben staan, wordt Henriette al weer verrast door een aap en voordat ze er erg in heeft, heeft de aap haar toast meegenomen. Even later zien we een andere  aap met drie pannenkoekjes naar buiten komen. Een in de hand en twee onder de arm.
Om vier uur op pad voor een safari met een grote jeep met zo’n 18 man.
We zagen een luipaard, kudu’s, antilopen en wildebeesten. Op het laatst nog wat giraffen. Het viel wat tegen.
Tegen zeven uur terug.

We zaten in een prachtig park met overal verstopt, ronde huisjes.
Het was al warm! We konden meteen de korte broek weer aan! Heerlijk!
We maakten ons ontbijtje met een gebakken eitje.
De poetsvrouw waarschuwde ons voor de apen. Overal om ons heen zagen we ze ook van groot tot klein. Mooi schouwspel voor foto’s. Deuren dicht houden, ramen niet open en niets buiten laten liggen.
Zo gezegd, zo gedaan.
Na een lekker ontbijt, naar de receptie. Bleek dat ons huisje inclusief ontbijt was! 😜😜😜😜😜
Maar we moesten wel een boete betalen van 500 Rand omdat er voor ons speciaal iemand had moeten komen om ons binnen te laten. We waren daar aardig pissig om.
Na een drankje gingen H en ik terug naar ons huisje om wat op te halen. Springt er tot Henriettes schrik een aap uit hun huisje. Hij had heerlijk aan de suiker en de koffiepoeder gezeten! Lekker maaltijdje!
Bleek dat H een raam open had gelaten waar tralies voor zaten, maar wel met een aardige opening. Een klein aapje kon daar zo doorheen!
Gelukkig viel de schade nog wel mee, maar dat was al de tweede keer dat H een aap in haar huisje had.
Om zeven uur naar het restaurant. Heerlijk gegeten.

Om half negen opgehaald en om negen uur stonden we bij Britz voor onze 4 x4 auto met kampeeruitrusting. Dankzij de ervaring van vorig jaar, wisten we nu precies waar op moesten  letten. toch duurde het al met al weer meer dan twee uur voordat we weg konden rijden.
We hadden haast want we hadden een tocht van 460 km voor de boeg en we wilden graag voor donker arriveren.
Maar eerst moesten er nog boodschappen gehaald. Gelukkig was het winkelcentrum dichtbij en was ondanks dat het zondag was, geopend. Het was moeilijk boodschappen doen. Zoeken waar alles lag. Maar om half één konden we dan eindelijk op pad. Na een paar keer verkeerd te hebben gereden, eindelijk de goede weg gevonden en reden we richting Ithala.
Ondanks de goede weg en onze twee goede chauffeurs waren we om zes uur nog twee uur rijden van het park Ithala verwijderd.
En was het ondertussen ook donker geworden.
Eddy besloot om maar eens te bellen om te vertellen dat we onderweg waren. Tot onze verbazing en schrik werd ons verteld dat het hek om zes uur was gesloten en we onderweg maar een hotel moesten nemen. Na veel heen en weer gepraat was het resultaat dat we om kwart over zeven maar weer moesten bellen en om te vertellen waar we zaten. Dat gedaan, toen werd ons verteld dat we in Louwsburg weer moesten bellen en dan naar een ander nummer. We baalden als een stekker. Waarom had Out in Africa ons dat niet doorgegeven. Henriette had bij de planning nog duidelijk gevraagd of de afstand haalbaar was, anders namen we onderweg wel een hotel of een camping. Ons werd verzekerd dat het geen enkel punt was en dat er trouwens onderweg niets was om te overnachten. Vreemd want we hebben onderweg genoeg hotelletjes en BB’s gezien.
Maar goed in Louwsburg aangekomen, het opgegeven nummer gebeld. Het was een moeilijk gesprek omdat aan de andere kant van de lijn de man ons Engels niet goed verstond en hij ook niet zo goed Engels sprak. Maar uiteindelijk werd afgesproken dat we zouden wachten en hij ons zou komen ophalen.
Na een minuut of tien echter, kwamen er twee agenten en die vertelden ons dat we achter hen aan moesten rijden naar het park!
Na Louwsburg stonden ze stil en wezen ons aan dat we nu de weg konden vervolgen tot het hek. Daar zouden we worden opgehaald. En zo gebeurde het ook. De poort werd geopend en we reden achter een mannetje aan naar het park. Nog een ritje van zo’n tien km. Helaas was het restaurant al dicht. Het was inmiddels ook al negen uur. We werden naar onze huisjes gebracht. Die zagen er goed uit.
Snel de bagage naar binnen en met een wijntje en een boterhammetje nog even bij elkaar gezeten en toen om half elf naar bed. Het was een lange, moede en enerverende dag geweest.

Even een kort berichtje om te zeggen dat we veilig en wel zijn gearriveerd. 

Groetjes van ons allemaal

Tegenwoordig WiFi aan boord 🙂

Na een tussenstop in Dubai, vliegen we op dit moment boven Somalië, op weg naar Johannesburg.

Uitstappen in Dubai (36 graden).

De Burj Khalifa in Dubai. Het hoogste gebouw ter wereld, 828 mtr.

Om half tien weer boarden voor de volgende zeven uur vliegen. Met een vertraging van een uur eindelijk weer in de lucht.✈️✈️✈️✈️✈️
Ondanks de vertraging toch redelijk op tijd in Johannesburg.
Gelukkig had de chauffeur van het hotel geduldig op ons staan wachten.
We kregen tot onze verbazing een geweldige kamer. Een complete kamer en suite. Eerst een zitkamer met apart de slaapkamer en daar aangrenzend de badkamer. Wat een luxe en dat voor € 55,00!