Om tien uur is het bijna laag tij. Het beste moment om naar het strand te gaan.
We moeten een klein stukje met de auto.
Daarna moeten we zien of we ergens door de rivier kunnen waden om zo op het strand uit te komen.
Met onze teva’s aan lukt dat prima en we wandelen in een lekker zonnetje ( wel een beetje klam en vochtig) over het strand richting de bossen waar de ara’s zitten. We horen ze in de verte al schreeuwen, het kan dus niet missen om ze te vinden.
Op het strand ligt ontzettend veel aangespoeld hout. Een prachtig gezicht.
De bomen hebben hun wortels boven de grond, waardoor ze er prachtig uitzien.
Maar wat jammer, de ara’s zitten er wel, maar door het dichte bladerdak zijn ze bijna niet te zien.
Toch krijgt Eddy er wel een paar prachtig op de foto.
We lopen nog een eindje verder en zien in de verte een groepje pelikanen. Maar we kunnen er niet goed dichterbij komen.
We gaan weer terug en waden weer door het water en bereiken onze auto.
In het boekje lazen we over een klein natuurparkje, waar we misschien wel lepelaars en pelikanen zouden kunnen zien.
Daar willen we ook nog even naar toe. De weg er naar toe zou modderig en zanderig zijn, maar geen probleem met onze 4×4.
Maar tot onze verbazing rijden we gewoon over asfalt en is het dorpje veranderd in een ware kermis. De auto kun je alleen parkeren voor 2000 colones. Weilandjes zijn omgetoverd tot parkeerplaatsen. En overal souvenirwinkeltjes en eettentjes.
We betalen entree voor het park, maar er is echt helemaal niets aan. Overal lopen mensen in badkleding en op het strand liggen overal mensen te zonnen. Hier hoef je geen pelikaan te verwachten.
We zijn weer heel snel bij de auto en rijden even naar het dorpje vlak bij ons hotel. Dat zou nog niet toeristisch zijn. Klopt ook. Maar er is ook helemaal niets te vinden op een paar eettentjes en een supermarkt na.
We besluiten om naar de golfbaan, 10 km verder, te gaan. Daar kunnen we vast wel lunchen.
Langs een hele lange, kronkelige weg, komen we bij een slagboom.
De portier meldt ons eerst even aan, dan horen we dat we er niet kunnen lunchen, maar wel mogen komen kijken.
Wat een raar gedoe. Na heel veel haarspeldbochten komen we bij een heel klein gebouwtje met een soort van Marshall. We krijgen wat informatie, ze waren nog druk bezig en in 2019 moest alles klaar zijn, maar we konden eventueel 9 holes spelen.
We beloofden dat we het nog wel zouden overleggen. Ondertussen was het twee uur en nog geen lunch gehad. Onze magen begonnen aardig te knorren.
Dan maar terug naar ons hotel. We wisten zeker dat we daar een prima lunch zouden krijgen.
En dat was ook zo.
De middag lekker doorgebracht met zwemmen, lezen en schrijven.
Dit keer weer “buitenhotels” gegeten. Weer in een heerlijk restaurantje.
Niet te geloven, een dorp van niks, maar wel met twee fantastische restaurants.