Vandaag gaan we een bijzondere tocht maken.
Om zeven uur worden we opgehaald door een klein busje en rijden met acht mensen in een half uur naar het dorpje Sierpe. Hier zullen we aan boord gaan en krijgen we een twee uur durende boottocht langs de mangrovebossen. We zullen doorvaren naar het National Park Corcovado, waar we aan land zullen gaan voor een 3-4 uur durende hike en daarna in 2 uur weer terug naar Sierpe.
Sierpe is een klein dorpje aan de rivier de Sierpe, deze mondt uit in zee.
We hadden ons al dagen op deze dag verheugd.
Maar hoe anders verliep het.
Aangekomen bij Sierpe werden we begroet door ….. gids? door iemand van de organisatie? door……heel onduidelijk allemaal. We bleven maar met de mensen uit het busje bij elkaar, want niemand wist hoe en wat.
Opeens moesten we mee en werd ons een boot gewezen. Een klein bootje, waar we in eerste instantie met 14 mensen op gingen. We hadden nauwelijks plek en we zaten langs de boorden van de boot en naast elkaar. Je keek naar diegene, die tegenover je zat in plaats dat je naar de zee kon kijken.
Henriette wilde al protesteren, toen er opeens nog 4 personen er bij op kwamen. Fijne bedoening, allemaal opschuiven en als haringen in een tonnetje gingen we met 18 mensen op een jachtje en met speedsnelheid de rivier op. We hadden nauwelijks bewegingsvrijheid en we voeren als een dolle over de rivier. Ik had oorbellen in en die dansten me constant tegen mijn gezicht. Ik heb ze maar uitgedaan, zo hard gingen we. Niks leuk tochtje langs de mangroven en langs de kust van de baai. Pas toen we op zee waren, werd ons verzocht om de zwemvesten om te doen. En toen weer met hoge snelheid verder.
In één streep naar het National Park.
Toen werd het pas echt leuk! De boot kon nergens aanleggen en we moesten in het water van boord en dus door het water naar het strand. De meesten moesten de schoenen uit doen, zo ook Bart en Eddy. Gelukkig hadden Henriette en ik onze teva’s nog aan en konden zo het water in stappen. Maar dat hadden we beter niet kunnen doen, want ik een mum van tijd zaten ze vol met zand en steentjes.
Maar we bereikten allemaal het strand. Daar kregen we het commando: 10 minuten de tijd om te plassen of wat dan ook. Schoenen uit houden, want we moeten nog door een rivier voordat de hike gaat beginnen.
Zo gezegd, zo gedaan. Als brave leerlingen liepen we achter de gids aan, liepen door een stromend riviertje en konden daarna de schoenen aan onze natte voeten aantrekken. Bart had gelukkig een piepklein handdoekje bij zich en ik extra paar sokken. Op die manier kregen we toch nog een beetje droge voeten voordat de sokken en de schoenen aangingen.
We werden gelukkig in twee groepen verdeeld, zodat wij met een groep van 10 verder gingen. Eerst een stukje over het strand. We werden begroet door een grote groep neusbeertjes. Er zaten veel kleintjes bij en dat blijft natuurlijk leuk. Het pad ging verder het oerwoud in, maar veel zagen we in eerste instantie niet. Na wat gekronkel, bereikten we na een half uur weer het strand. Bart wilde teruglopen naar de boot, hij had te veel last van zijn rug, maar dat mocht niet.
Tot onze verbazing zagen kwam de andere groep ook op het strand en werd ons verteld dat we niet verder het park ingingen omdat de ranchers van het park vonden dat er te veel mensen in het park waren. Vreemd! We waren toch aangemeld, hadden toch entree betaald?
Heel apart. We waren hier dus illegaal.
Weer moesten de schoenen uit om door het riviertje te waden, maar daarna konden we even wat drinken.
Bart en Eddy liepen ondertussen naar de parkwachters om van hen te horen wat er nu precies aan de hand was.
Bleek dat de organisatie maar voor 10 mensen had betaald ipv voor 18.
Dat was de reden.
Wij natuurlijk boos, we hadden ons zo verheugd op deze tocht. Maar er was niets meer aan te doen. De gids beloofde dat we na de lunch in Sierpe een prachtige tocht door de mangroven zouden krijgen.
Maar eerst moesten we zien in de boot te komen.
De golfen waren ondertussen hoger dan in het begin en de kapitein en zijn hulpje hadden moeite om de boot dichtbij het strand te krijgen.
We stonden tot onze knieën in het water en telkens konden er één of twee op de boot.
Eindelijk kon Bart aan boord, je kon eigenlijk niet meer gewoon opstappen en je moest op je knieën maar zien dat je aan boord kwam.
Ondertussen waren de golfen al aardig hoog en had ik mijn korte broek al helemaal nat tot aan mijn kont, maar ook ik kon op knieën aan boord en zo ook Henriette.
Gelukkig had Eddy wat langere benen en kwam als laatste aan boord.
En toen met volle vaart terug.
In Sierpe kregen we een lunch en het moet gezegd, best goed.
We konden nu kiezen of met de boot mee door de mangroven of stoppen met de tocht en geld terug vragen. De gids beloofde ons dat we heel veel zouden zien in de mangrove.
Maar bij wie? En hoeveel kreeg je dan terug? Tenslotte hadden ze ons wel wat laten zien.
En hoe lang moest je dan wachten op het busje voor de terugreis?
We besloten om maar met de boot mee te gaan. Tenslotte wilden we de mangroven ook graag zien.
En eerlijk is eerlijk, hij hield woord. We zagen echt heel veel: krokodillen, in alle soorten en maten, schildpadjes, ijsvogeltjes, allerlei soorten reigers, ibissen, een slang hoog in de boom, ara’s, aapjes. Zowel kapucijnapen, brulapen en de doodshoofdaapjes. De laatsten zijn prachtig en klein. Ze zijn alleen in dit gebied te zien. Ze hebben een hele lange staart maar deze wordt niet gebruikt om te grijpen, maar alleen voor het evenwicht.
Uiteindelijk hadden we toch nog iets aan deze dag gehad, maar teleurstellend bleef het.
We besluiten om ons volgend hotel te bellen om te vragen of we een dag eerder kunnen komen.
Hier hebben we het nu wel gezien.
En dat kan. Heerlijk gevoel om uit ons huidige hotel weg te gaan. Hoe aardig de eigenaar ook is, het blijft een primitief huisje. Vooral het huisje van Henriette en Bart is onder de maat. De airco doet het niet en na reparatie nog steeds niet en ze hebben telkens koud water.
Het diner bij Citrus maakt de dag gelukkig weer goed.